SZORTy #18: Niezgodna, Więzień Labiryntu, Zostań jeśli kochasz

SZORTy #18: Niezgodna, Więzień Labiryntu, Zostań jeśli kochasz

Oryginalny tytuł: Divergent | Reżyseria: Neil Burger | Scenariusz: Evan Daugherty, Vanessa Taylor | Obsada: Shailene Woodley, Theo James, Ashley Judd, Jai Courtney, Ray Stevenson, Zoë Kravitz, Tony Goldwyn | Kraj: USA | Gatunek: Akcja, Sci-Fi, Antyutopia

Premiera: 18 marca 2014 (Świat) 04 kwietnia 2014 (Polska)

Ocena: 7/10

      Kwestią czasu było nim przebojowa powieść Veroniki Roth doczeka się ekranizacji, w szczególności, że po fali filmów typu paranormal romance przyszedł czas na antyutopijno-dystopijne historie. Realizacji „Niezgodnej” podjął się Neil Burger, który stworzył takie hity jak „Iluzjonista”, czy „Jestem Bogiem”. Odnoszę wrażenie, że tylko dzięki niemu film stał się naprawdę dobry.

     W świecie podzielonej na kilka frakcji żyje sobie Tris wraz z rodziną. Dziewczyna właśnie ma zostać poddana testom, a jej wynik ma wyznaczyć jej przyszłość. Problem pojawia się w chwili, gdy rezultat testu nie jest jednoznaczny. Oznacza to więc, że jest ona niezgodną, a tym samym największym zagrożeniem dla ładu panującego w Chicago. Tris podąża jednak za swoim sercem i choć pochodzi z Altruizmu wybiera drogę Nieustraszonych.

     Jako osoba zaznajomiona z książką muszę stwierdzić, że film bardzo dobrze oddaje jej charakter. Jest to jedna z najbardziej udanych ekranizacji powieści dla młodzieży, co związane może być z zaangażowaniem do produkcji Burgera. „Niezgodna” to przede wszystkim bardzo ciekawa historia o własnych wyborach, a także walce z wyższą władzą. Widać to w każdym efekcie, w stylizacji bohaterów, ale i ich grze aktorskiej. Muzyka buduje napięcie, a zdjęcia oddają antyutopijny charakter tego obrazu. Wszystko tutaj pięknie ze sobą gra, nawet wtedy gdy rozkręca się akcja. Czy to chęć zniszczenia Tris ze względu na jej odmienność, czy to poprzez kontrolę umysłów- film trzyma w napięciu i intryguje do ostatniej minuty. Nie jest pewne, co czekać będzie za rogiem i czy dziewczyna w ogóle przetrwa te niecodzienne eliminacje mające uczynić z niej Nieustraszoną. Testy są jak najbardziej dynamiczne, a każdy dzień spędzony z innymi wywołuje jeszcze większe zainteresowanie widza. Zdecydowanie można uznać ten film za bardzo udany i godny polecenia tym, którym znudziły się banalne historie dla młodzieży.

Oryginalny tytuł: The Maze Runner | Reżyseria: Wes Ball | Scenariusz: Noah Oppenheim, T.S. Nowlin, Grant Pierce Myers | Obsada: Dylan O'Brien, Aml Ameen, Ki Hong Lee, Blake Cooper, Thomas Brodie-Sangster, Will Poulter | Kraj: USA | Gatunek: Thriller, Akcja, Sci-Fi

Premiera: 11 września 2014 (Świat) 19 września 2014 (Polska)

Ocena: 7/10

     Ekranizacja kolejnej dystopijnej bestsellerowej powieści. Dla Wesa Balla „Więzień Labiryntu” jest pierwszym zderzeniem z wielkimi pełnometrażowymi obrazami i jeżeli jego produkcja nadal będą mieć taki charakter i klimat, to wróżę mu światłą przyszłość w branży filmowej.

     Tajemnicze więzienie otoczone przez niezwykły labirynt, do którego brama otwiera się każdego ranka. Wtedy do akcji wkraczają biegacze, odkrywający kolejne korytarze labiryntu w poszukiwaniu wyjścia. Muszą wrócić przed zamknięciem wrót, bowiem nocą korytarze strzeżone są przez złowrogich Strażników. Właśnie do tego miejsca trafia Thomas, nastoletni chłopak, przez którego wszystko się zmienia, a szansa na opuszczenie więzienia jest większa niż kiedyś.

     Dawno już nie było tak klimatycznego postapokaliptycznego filmu. „Więzień Labiryntu” to historia niebanalna, oparta na swoistym schemacie survivalowym, ale i oferująca niesamowity finał, który zbije wszystkich z tropu. Niczym marionetki wykonujące polecenia z góry bohaterowie wzbudzają najsilniejsze z emocji. Jedni budzą nasz szacunek, drudzy przerażenie, a jeszcze inni niesmak. Rozmaitość charakterów, wielopłaszczyznowość opowieści, a jednak obraz pozostaje spójny. Połączony świetną klaustrofobiczną atmosferą, która tworzy napięcie na najwyższym poziomie. Świetna scenografia, mocno obskurna, a przy tym tak dobrze podkreślająca klimat. Pożałować można jedynie, że nie twórcy nie poszaleli bardziej ze ścieżką dźwiękową, bo można było stworzyć bardziej kontrastującą opowieść. Najnowszy obraz Balla nie jest może i wielkim arcydziełem, ale z pewnością wyróżnia się spośród innych filmów utrzymanych w tej koncepcji od początku narzucającym nam pewne ideologie. Tutaj wszystko jeszcze jest utajnione, przykryte grubą warstwą akcji, dynamizmu i dramatyzmu.

Oryginalny tytuł: If I Stay | Reżyseria: R.J. Cutler | Scenariusz: Shauna Cross | Obsada: Chloë Grace Moretz, Mireille Enos, Jamie Blackley, Joshua Leonard, Liana Liberato, Stacy Keach | Kraj: USA | Gatunek: Dramat

Premiera: 18 sierpnia 2014 (Świat) 12 września 2014 (Polska)

Ocena: 5/10

     Co powstaje jeżeli bardzo obiecującą książkę przeniesiemy na wielki ekran? Zazwyczaj bardzo przeciętna ekranizacja, która nosi jedynie znamiona pasjonującej lektury, którą przeczytaliśmy. I tak jak zdania odnośnie pierwowzoru „Zostań, jeśli kochasz” są podzielone, tak też i filmowa wersja budzi wiele kontrowersji.

    Mia jest bardzo utalentowaną wiolonczelistką, która marzy o dalszej edukacji na kierunku muzycznym. To zupełnie inna droga, którą wymarzyli sobie jej rodzice- fani rocka. Jej zdolności oraz osobowość przykuwają uwagę młodego rockmana, który świata poza nią nie widzi. Niestety dochodzi do tragedii, w wyniku której dziewczyna zapada w śpiączkę. Uwięziona pomiędzy światem żywych i umarłych będzie musiała zdecydować, czy wrócić do swojego ciała.

    Literatura młodzieżowa miewa swoje lepsze i gorsze chwile. Tak samo zresztą, jak i jej ekranizacje. Najnowszy twór niezbyt popularnego reżysera nie robi tak spektakularnego wrażenia, jakiego można by oczekiwać. Z pozoru mocna historia zamienia się w zwykłą opowieść o ambicjach i miłości. Ciągłe wzniesienia i spadki w życiu nastolatki, to coś niezwykle banalnego. Niemożność dostosowania się do rówieśników, walka z oczekiwaniami rodziców, ale przede wszystkim z własnymi uprzedzeniami, lękami. Nie jest to nic nowego i nic co mogło by nas poruszyć, wręcz przeciwnie- narusza granice ludzkiej cierpliwości w dłużyznach i nużących wywodach. Szkoda, że nie skupiono się bardziej na metafizycznym charakterze historii. To właśnie w tej części tkwił potencjał. Mogłoby wyjść z tego coś naprawdę ciekawego, a tak to pozostaje jedynie mdłym filmem o niczym. Nie oznacza to jednak, że nie ma tutaj chwili na wzruszenia. Cierpienie bohaterki chwyta za serce, choć prawda jest taka, że Moretz w wersji dramatycznej nie jest zbytnio przekonująca. Wypada wręcz karykaturalnie. Nie potrafi oddać siły danej chwili, tak jak perfekcyjnie wychodzi to Keachowi. Jego przemowa do przebywającej w śpiączce Mii rozkleja, autentycznie. Ciężko jest powstrzymać łzy wzruszenia. I tak właśnie powinno się grać. Jedynie ze względu na jego postać, a także całe emocje, które udało mu się włożyć do produkcji, film nie okazał się totalną klapą.

992. Jestem bogiem, reż. Neil Burger

992. Jestem bogiem, reż. Neil Burger

Oryginalny tytuł: Limitless 
Reżyseria: Neil Burger 
Scenariusz: Leslie Dixon   
Na podstawie: powieści Alana Glynna „Dawka geniuszu” 
Zdjęcia: Jo Willems 
Muzyka: Paul Leonard-Morgan, Nico Muhly 
Kraj: USA 
Gatunek: Thriller, Sci-Fi 
Premiera: 08 marca 2011 (Świat) 01 kwietnia 2011 (Polska) 
Obsada: Bradley Cooper, Robert De Niro, Abbie Cornish, Andrew Howard, Anna Friel, Johnny Whitworth, Robert John Burke, Ned Eisenberg

 

     Twierdzi się, że człowiek korzysta tylko z 20% swojego mózgu. Autor powieści „Dawka geniuszu” Alan Glynn prezentuje swoim czytelnikom magiczne pigułki, które stymulują mózg i pozwalają człowiekowi dokonywać rzeczy niemożliwych. Scenarzyści pomyśleli, że jest to idealny materiał na film i tak w 2011 roku na ekranach kin pojawiła się ekranizacja książki w reżyserii Neila Burgera, twórcy genialnego „Iluzjonisty”, o tytule „Jestem bogiem”.

     Eddie Morra (Bradley Cooper) jest na samym dnie. Ma problemy ze skupieniem się, a przez to zawala terminy u wydawcy, który ma opublikować jego książkę. Pewnego dnia spotyka Verna (Johnny Whitowrth), brata swojej byłej żony, który widząc jego kiepski stan daje mu nowy lek, który ma wzmacniać mózg, dając trzeźwiejsze spojrzenie na wszystko i wspomagając pamięć. Po jego zażyciu Eddie nie tylko kończy książkę w kilka dni, ale dzięki bystrości umysłu zaczyna rozumieć zagadnienia giełdowe, co w kilka dni czyni go milionerem. Zaczynają się nim interesować światowi potentaci, ale także i ludzie chcący przywłaszczyć sobie narkotyk. Ale tak jak każda używka także i tak niesie za sobą przykre konsekwencje, z którymi Eddie już wkrótce będzie musiał się zmierzyć.

228. Iluzjonista, reż. Neil Burger

228. Iluzjonista, reż. Neil Burger

Oryginalny tytuł: The Illusionist
Reżyseria: Neil Burger
Scenariusz: Neil Burger
Na podstawie: opowiadania "Eisenheim the Illusionist"
Zdjęcia: Dick Pope
Muzyka: Philip Glass
Kraj: USA, Czechy
Gatunek: Fantasy, Kostiumowy, Melodramat
Premiera światowa: 27 kwietnia 2006
Premiera polska: 30 kwietnia 2007
Obsada: Edward Norton, Jessica Biel, Paul Giamatti, Rufus Sewell

    Edward Abramovic jest uzdolnionym młodym magikiem. Przybiera on pseudonim Eisenheim Iluzjonista i właśnie pod tym pseudonimem występuje w Wiedniu w jednym z tamtejszych teatrów. Jego przedstawienia i niesamowite pokazy iluzjonistycznych zdolności robią z niego jednego z najbardziej szanowanych i lubianych ludzi w kraju. Do tego stopnia, że pewnego wieczoru na jego przedstawieniu zjawia się sam książę Leopold. Ku zaskoczeniu Eisenheima towarzyszy mu ukochana z dzieciństwa Edwarda, Sophie. Po raz kolejny narodzi się między nimi gorące uczucie, które da im moc do wzięcia udziału w najśmielszym i najbardziej efektownym przedstawieniu.
Plusiki:
-    klimat filmu. Nie ma tutaj jakiś jaskrawych kolorów. Wszystko jest w stonowanych odcieniach, taki... starodawny film. Podobały mi się również te wcięcia i z wycięcia, żywcem ze starego filmu :) gdzieniegdzie przyciemnienie :) coś pięknego. Nastrajało człowieka odpowiednio do tego filmu.
-    sztuczki iluzjonistyczne. Nie wiem czemu inspektor Uhl uparł się by poznać tajemnicę drzewa pomarańczowego, a właściwie jak było ono w stanie urosnąć w kilka chwil na scenie. Mnie intrygowały również inne sztuczki :) uwielbiam takie rzeczy, ale to co się działo w tym filmie przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Tak jak na przykład zmiana profesji Eisenheima i zaczął przywoływać duchy. Popisowy numer oczywiście rewelacyjny :)
-    zakończenie filmu. Film miał wiele zagadek i nie mówię tutaj o tym jak to się stało, że drzewko na scenie urosło ;P wiele wątków jest dosyć przewidywalnych, tak jak zakończenie. Zaskakujące, ale i do przewidzenia. Jednakże uradowało mnie :)
-    wzruszenie. Przyznam, że wzruszył mnie ten film bardzo. Nie pamiętam kiedy ostatnio jakiś film tak na mnie podziałał. Uwielbiam płakać bez przyczyny :P
-    bardzo podobał mi się naszyjnik, który za młodu Edward zrobił dla Sophie. Był przepiękny i odraz zapragnęłam taki mieć, jednak jest pewien problem, raczej nikt takiego nie stworzył :P
-    niesamowita rola Edwarda Nortona. Osobiście nie lubię tego faceta, ale rolą Eisenheima naprawdę mnie urzekł.  Poruszył mnie do głębi ;]
Ulubione sceny:
-    po raz pierwszy w jakimś filmie spodobała mi się scena łóżkowa :)
-    powroty do przeszłości przy opowieściach Inspektora Uhla :)
-    wszystkie sceny iluzjonistyczne :)
Moja opinia:
    Według mnie i jak dla mnie to film był niezwykły. A to wszystko dzięki niesamowitemu klimatowi, który udało się stworzyć przed twórców. Wydaje mi się, że mogę film polecić wszystkim :) nawet tym co nie gustują w takich filmidłach :)