228. Iluzjonista, reż. Neil Burger

Oryginalny tytuł: The Illusionist
Reżyseria: Neil Burger
Scenariusz: Neil Burger
Na podstawie: opowiadania "Eisenheim the Illusionist"
Zdjęcia: Dick Pope
Muzyka: Philip Glass
Kraj: USA, Czechy
Gatunek: Fantasy, Kostiumowy, Melodramat
Premiera światowa: 27 kwietnia 2006
Premiera polska: 30 kwietnia 2007
Obsada: Edward Norton, Jessica Biel, Paul Giamatti, Rufus Sewell

    Edward Abramovic jest uzdolnionym młodym magikiem. Przybiera on pseudonim Eisenheim Iluzjonista i właśnie pod tym pseudonimem występuje w Wiedniu w jednym z tamtejszych teatrów. Jego przedstawienia i niesamowite pokazy iluzjonistycznych zdolności robią z niego jednego z najbardziej szanowanych i lubianych ludzi w kraju. Do tego stopnia, że pewnego wieczoru na jego przedstawieniu zjawia się sam książę Leopold. Ku zaskoczeniu Eisenheima towarzyszy mu ukochana z dzieciństwa Edwarda, Sophie. Po raz kolejny narodzi się między nimi gorące uczucie, które da im moc do wzięcia udziału w najśmielszym i najbardziej efektownym przedstawieniu.
Plusiki:
-    klimat filmu. Nie ma tutaj jakiś jaskrawych kolorów. Wszystko jest w stonowanych odcieniach, taki... starodawny film. Podobały mi się również te wcięcia i z wycięcia, żywcem ze starego filmu :) gdzieniegdzie przyciemnienie :) coś pięknego. Nastrajało człowieka odpowiednio do tego filmu.
-    sztuczki iluzjonistyczne. Nie wiem czemu inspektor Uhl uparł się by poznać tajemnicę drzewa pomarańczowego, a właściwie jak było ono w stanie urosnąć w kilka chwil na scenie. Mnie intrygowały również inne sztuczki :) uwielbiam takie rzeczy, ale to co się działo w tym filmie przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Tak jak na przykład zmiana profesji Eisenheima i zaczął przywoływać duchy. Popisowy numer oczywiście rewelacyjny :)
-    zakończenie filmu. Film miał wiele zagadek i nie mówię tutaj o tym jak to się stało, że drzewko na scenie urosło ;P wiele wątków jest dosyć przewidywalnych, tak jak zakończenie. Zaskakujące, ale i do przewidzenia. Jednakże uradowało mnie :)
-    wzruszenie. Przyznam, że wzruszył mnie ten film bardzo. Nie pamiętam kiedy ostatnio jakiś film tak na mnie podziałał. Uwielbiam płakać bez przyczyny :P
-    bardzo podobał mi się naszyjnik, który za młodu Edward zrobił dla Sophie. Był przepiękny i odraz zapragnęłam taki mieć, jednak jest pewien problem, raczej nikt takiego nie stworzył :P
-    niesamowita rola Edwarda Nortona. Osobiście nie lubię tego faceta, ale rolą Eisenheima naprawdę mnie urzekł.  Poruszył mnie do głębi ;]
Ulubione sceny:
-    po raz pierwszy w jakimś filmie spodobała mi się scena łóżkowa :)
-    powroty do przeszłości przy opowieściach Inspektora Uhla :)
-    wszystkie sceny iluzjonistyczne :)
Moja opinia:
    Według mnie i jak dla mnie to film był niezwykły. A to wszystko dzięki niesamowitemu klimatowi, który udało się stworzyć przed twórców. Wydaje mi się, że mogę film polecić wszystkim :) nawet tym co nie gustują w takich filmidłach :)