1003. Luck (sezon 1), aut. David Milch

1003. Luck (sezon 1), aut. David Milch

Reżyseria: Michael Mann i inni

Scenariusz: David Milch (twórca serialu) i inni

Zdjęcia: Stuart Dryburgh, Lukas Strebel, John Grillo

Muzyka: Jeff Beal, Gary Lionelli

Kraj: USA

Gatunek: Dramat, Sportowy

Premiera: 11 grudnia 2011 (Świat HBO) 30 stycznia 2012 (Polska HBO)

Liczba odcinków: 9

Obsada: Dustin Hoffman, Nick Nolte, John Ortiz, Tom Payne, Kerry Condon, Kevin Dunn, Jason Gedrick, Ian Hart, Ritchie Coster, Richard Kind, Dennis Farina, Jill Hennessy, Michael Gambon, Joan Allen, Weronika Rosati i inni 

Data wydania DVD: 16 listopada 2012
Dystrybutor: Galapagos
Wersja wydania: 3-płytowa
Dodatki: komentarze; materiały - "Zaproszenie na plan serialu", "Dzień na wyścigach", "Życie na torze"

    Nałogi są zgubne zarówno dla naszych umysłów, jak i portfelów. Jednakże spośród wszelkich tego typu uzależnień najciekawsze są zakłady w gonitwach. Tutaj może zrodzić się coś więcej niż chciwość, może zawiązać się pewna niesłychana więź z tak pięknym zwierzęciem, jakim jest koń. Niestety, twórcom produkcji telewizyjnej „Luck” szczęście nie sprzyjało, po niefortunnej utracie kilku koni podjęto decyzję o anulowaniu serialu kończąc zaledwie na 9 odcinkach. 

    Chester 'Ace ' Bernstein (Dustin Hoffman) wychodzi z więzienia po trzech latach. U jego boku wiernie trwa jego były szofer Gus (Dennis Farina), który służył mu jeszcze za czasów jego gangsterskiej wielkości. Z związku ze swoim zamiłowaniem do hazardu chce wejść w spółkę z kolegami po fachu i założyć jedno z najlepszych kasyn. Wkrótce jego uwaga skupia się jednak na zupełnie innej dziedzinie- kalifornijskim torze wyścigowym Santa Anita, którego właścicielem i jednym z trenerów jest nieprzystępny Turo Escalante (John Ortiz). Tam też czwórka hazardzistów wygrywa pokaźną kwotę pieniędzy i inwestuje je w jednego z czempionów. W tym samym czasie Walter Smith (Nick Nolte) chce wznieść na wyżyny swojego młodego konia i liczy na to, że w wyścigach dosiądzie go piękna i ambitna Rosie (Kerry Condon).

746. Miami Vice, reż. Michael Mann

746. Miami Vice, reż. Michael Mann

Reżyseria: Michael Mann

Scenariusz: Michael Mann

Zdjęcia: Dion Beebe

Muzyka: Moby, RZA, John Murphy

Kraj: USA

Gatunek: Sensacyjny

Premiera światowa: 20 lipca 2006

Premiera polska: 25 sierpnia 2006

Obsada: Colin Farrell, Jamie Foxx, Li Gong, Ciaran Hinds, John Hawkes, Luis Tosar, Naomi Harris

    Twórca takich filmów jak „Ostatni Mohikanin” czy „Informator”- Michael Mann, po raz kolejny próbuje pokazać nam do czego zdolny jest jego niegłupi rozumek. Tym razem oparł się na znanym serialu lat 80tych „Policjanci z Mami”. Nie znam jego wcześniejszych filmów Manna, „Miami Vice” jest pierwszym z filmów jakie zobaczyłam i niestety muszę powiedzieć, że wcale mi się ten film nie podobał. Totalnie się na nim wynudziłam i prawda jest taka, że nie mam zielonego pojęcia co o nim napisać dobrego.

    Pewnej nocy agenci FBI pod przykrywką handlarzy narkotyków mają dobić targu z narkotykową mafią pod przywództwem Jesusa. (Luis Tosar) Jednakże informator policji Alonzo (John Hawkes) wydaje ich mafii, która porwała jego ukochaną. Agenci giną, a kiedy Alonzo dowiaduje się, że i jego ukochana została zamordowana sam rzuca się pod ciężarówkę. Agent FBI Fujima (Ciaran Hinds) chce znaleźć nowych agentów, którzy pod przykrywką handlarzy narkotyków dopadną w końcu Jesusa i jego mafię. Taki układ proponuje dwóm policjantom z Miami- Sonny`emu (Colin Farrell) i Rico (Jamie Foxx). Okazuje się, że zdobycie zaufania wśród handlarzy narkotyków wcale nie będzie takie proste, ale Sonny ma nadzieję, że pomoże mu w tym piękna dziewczyna Jesusa, Isabelle (Li Gong), która wpadła mu w oko.

    Jak czytam opinie o tym filmie to wszyscy zachwycają się niesamowitym klimatem tego filmu albo jego ścieżką dźwiękową. Nie powiem. Klimat swój ma, ale nie jestem pewna czy powinnam się nad nim zachwycać. Mnie raczej ten klimat ciągnie w drugą stronę, bo strasznie mnie nudził ten film. Nic się nie działo, a jak już to nawet nie wiedziałam kto na tym cierpi. Wciąż tylko zbędna gadanina, która w większości nie wnosiła nic szczególnego do akcji tego filmu, o ile w ogóle można mówić tutaj o jakiejś akcji. Najwięcej emocji z pewnością wzbudza zakończenie filmu kiedy to dochodzi już do ostatecznej wymiany ognia. Mnie jednak bardziej do gustu przypadła scena odbicia Trudy z rąk porywaczy. Miało to pewne konsekwencje i na chwilę przynajmniej skupiłam się na tym filmie.

    Jeżeli chodzi o muzykę to też nie wiem czym się tutaj zachwycać. Co prawda była idealnie dobrana, ale nie było to nic przyprawiającego o dreszcze. Może jest to związane z tym, że nie za bardzo przepadam za muzyką Moby`ego, którego pewnie większość uwielbia. To właśnie ten twórca raczej niezbyt oklepanych brzmień odpowiada po części za muzykę do tego filmu. W walce tej towarzyszyli mu John Murphy i RZA, którzy mają w swoich filmografiach kompozycje do wielu ciekawych filmów. Mnie jednak nie za specjalnie poruszyła ta muzyka chociaż momentami bywało interesująco. Na soundtracku do filmu znajdziecie również kilka utworów Mogwaia a także Kinga Britta. Polecam dla fanów podobnych brzmień.

    Jakby nie było to spora część filmu obraca się wokół romansów. Jak wiecie bardzo lubię jak pojawiają się w filmie w związku z czym zdziwiłam się kiedy zobaczyłam ten motyw w tak męskim i twardym filmie. To co zalęgło się pomiędzy Sonnym i Isabellą naprawdę mnie urzekło. Wyglądało to jak z bajki i faktycznie wyglądali jak zakochani. Przyznaję, że przekonali mnie do tego swojego romansu chociaż podchodziłam do tego nieufnie myśląc, że Isabella tylko wykorzystuje Sonny`ego i odwrotnie. Ich relacje dodały odrobinę niepewności i pikanterii filmowi przez co chociaż chwilami stawał się ciekawszy. Intrygowało mnie to jak się to skończy. O dziwo nie zakończyło się to tak jak większość opowiastek miłosnych, ale zastanawiałam się nad tym do ostatniej sekundy. No, ale mamy także jeszcze Rico i jego uroczą Trudy. Ta para natomiast nie przypadła mi do gustu. Wyglądali tak jakby byli dla siebie tylko partnerami z pracy, a nie że łączy ich jakieś głębsze uczucie. W sumie to myślałam nawet, że są małżeństwem, ale jednak się pomyliłam. Tak czy inaczej nawet ten mały wypadek nie sprawił, żebym odczuwała jakieś większe uczucia względem tej pary, a może to przez ten klimat.

    Gra aktorska jest moim zdaniem marna, to w sumie także zależy od tego na kogo by spojrzeć. Colin Farrell na pewno nie zabłysnął. Prawdę mówiąc to w ogóle nie potrafiłam się do niego przekonać. W sumie nie przepadam za nim i nigdy nie przepadałam. Według mnie jest odpychający, a jeszcze w tym filmie z tą bródką i długimi włosami to bałam się o obiad, który właśnie co zjadłam. Nie grał także zbyt przekonująco, ale może to moja niechęć do niego przysłoniła wszystko. Jeżeli chodzi o Jamiego Foxxa to także jakoś specjalnie się nie popisał. Nie wiem co się stało z tymi ludźmi w tym filmie. Byli nijacy. Grali jakby na siłę i bez żadnej swobody. Raczej marnie jak na taki typ filmu.

    Ogólnie film jest nie najlepszy. Widziałam mnóstwo lepszych o sto razy. Ten można obejrzeć, ale nie spodziewajcie się jakiś niezwykłych ekscesów z tym związanych, bo się zawiedziecie. Ja sama się nie spodziewałam niczego dobrego po opiniach innych, ale obejrzałam. Co prawda z niechęcią i raczej z marnym rezultatem, ale jakoś przeżyłam. Można obejrzeć, ale jeżeli pominiecie tą pozycję to nic straconego.

550. Wrogowie publiczni, reż. Michael Mann

550. Wrogowie publiczni, reż. Michael Mann