1023. Poradnik pozytywnego myślenia, reż. David O. Russell

Oryginalny tytuł: Silver Linings Playbook
Reżyseria: David O. Russell
Scenariusz: David O. Russell
Na podstawie: powieści Matthew Quicka „Silver Linings Playbook”
Zdjęcia: Masanobu Takayanagi
Muzyka: Danny Elfman
Kraj: USA
Gatunek: Komedia, Dramat
Premiera: 08 września 2012 (Świat) 08 lutego 2013 (Polska)
Obsada: Bradley Cooper, Jennifer Lawrence, Robert De Niro, Jacki Weaver, Chris Tucker, Anupam Kher, John Ortiz, Julia Stiles, Shea Whigham, Dash Mihok, Brea Bee

     Rzadko kiedy zgadzam się z wyborami Akademii Filmowej co do filmów bawiących się w wyścig o tytuł filmu roku. I choć w tym roku „Poradnik pozytywnego myślenia” nominowany jest w tak wielu kategoriach, i choć tak bardzo spodobał mi się film, to jednak uważam, że ma marne szanse w starciu z tytanami. David O. Russell przeniósł na ekran książkę autorstwa Matthew Quicka, która samemu autorowi dała możliwość zaistnienia w świecie literatury. Jednakże zapowiada się twórca „Fightera” nie powtórzy ani swojego sukcesu sprzed dwóch lat, ani swojego literackiego mentora.

    Patrick Solatino (Bradley Cooper) po ośmiu miesiącach pobytu w zakładzie psychiatrycznym powraca w swoje rodzinne strony. Po tym jak pobił kochanka swojej żony- Nikki, usilnie starał się opanować swoją przypadłość zażywając leki i uczęszczając na terapię. Jednakże jego rodzice (Robert de Niro, Jacki Weaver) nie są do końca pewni, czy postąpili słusznie, kiedy już pierwszej nocy, w akcie złości na rozwój wydarzeń w lekturze, Pat wyrzuca czytaną książkę przez zamknięte okno. Podczas swojego częstego joggingu trafia pod dom dawnego przyjaciela (John Ortiz), który zaprasza go w weekend na kolację. Tam poznaje jego szwagierkę- Tiffany (Jennifer Lawrence), która nie dawno straciła męża i wydaje się być tam samo pokręcona jak Pat. Ta dwójka bardzo się do siebie zbliża, gdy Patrick ma nadzieję, że Tiffany pomoże mu odzyskać żonę, a Tiffany, że jej nowy kompan zostanie jej partnerem podczas turnieju tańca.

    „Poradnik pozytywnego myślenia” rozpoczyna się dość obiecująco. Mamy tu w końcu człowieka z zaburzeniami psychicznymi, który próbuje poradzić sobie z nową rzeczywistością. A jak ona wygląda? Żona się wyprowadziła, a jego problemy z ojcem wcale nie uległy przedawnieniu. Wcale nie zaskakująco, lekarstwem na wszelkie zmartwienia okazuje się być piękna Tiffany. Stanowiąc pewną ucieczkę od problemów staje się idealnym kompanem w niedoli, w szczególności, że tak bardzo przypomina Patowi jego samego, pomimo ciągłych zaprzeczeń. Idealną metodą na walkę z obłędem jest zrobienie czegoś bardzo szalonego. Pat szybko zdaje sobie sprawę ze słuszności tego stwierdzenia, kiedy obiecuje dziewczynie partnerowanie podczas konkursu tańca. Wówczas, z melodramatycznej historii, obraz przekształca się w zwyczajną opowiastkę o tanecznych podbojach bohaterów i ich zbawiennym wpływie na ich rozwój. Mało zaskakujące, ale zawsze pozytywnie wpływające na odbiór filmu. Russellowi całkiem sprawnie udało się poprowadzić ten wątek, który płynnie się przeistaczał i rozwijał do czegoś większego, czegoś piękniejszego. Z początku zwyczajne ripostowanie i dobitna szczerość bohaterów bawiła widza, bo i trudno o inne reakcje, kiedy na przekór wszystkiemu drąży się zakazane tematy. Przeradza się to w dość specyficzną więź tej dwójki, która wciąga widza bez reszty. Intrygują psychologiczne aspekty ich relacji, gdzie jedno ma zbawienny wpływ na drugie. Fascynują także i niuanse dotyczące relacje Pata z ojcem. Chęć przypodobania się seniorowi, chęć wkupienia się w jego łaski i w końcu zepchnięcie na dalszy plan swojego brata. Zakrada się tutaj również pewien motyw radzenia sobie z rozstaniem z ukochaną osobą, poza którą do tej pory świata nie widzieliśmy. Nie mniej, lepiej wybrać się na kurs panowania nad gniewem niż tylko polegać na poradach płynących z tego obrazu, choć nie od dziś wiadome jest, że taniec łączy ludzi i pomaga wyładować negatywną energię.

    Fabularnie film porusza do głębi, a nawet zdarza mu się rozbawić widza. Nie czyni tego jednak za sprawą zdjęć Masanobu Takayanagiego, które zasadniczo nie wyróżniają się niczym na tle innych obrazów. Muzyka Danny'ego Elfmana, owszem- dopełnia całości, ale jakoś szczególnie nie zapisuje się w pamięci. Można więc powiedzieć, że poza ciekawym aspektem opowieści, a także nawiązaniami Roberta de Niro do swoich wcześniejszych, bardziej gangsterskich ról, nie ma rzeczy, która trzymałaby film na powierzchni. Wtedy właśnie wkraczają do akcji aktorzy, a obsada jest tutaj całkiem pokaźna. Uwaga skupia się najbardziej na Bradleyu Cooperze, którego spojrzenie ponownie obezwładnia kobiety. O dziwo, gra zupełnie inną rolę niż dotychczas. Mężczyzna z problemem natury psychicznej to coś zupełnie nowego w jego karierze i okazuje się całkowicie sprawdzać w jego wykonaniu. Na ekranie dorównuje mu również Jennifer Lawrence. Dziewczyna, która już w wieku dwudziestu lat otrzymała nominację do Oscara za rolę w „Do szpiku kości”, a także przetrwała „Igrzyska śmierci” powraca w najbardziej z szalonych ról w swojej karierze. Nic dziwnego, że za rolę Tiffany otrzymała już Złotego Globa. Okazuje się, że kilka naprawdę dobrych minut może zaważyć na odbiorze całego filmu. Jennifer to czyni, bez dwóch zdań. Całkowicie odmienia wrażenia filmowe. W dodatku świetnie zgrała się z Cooperem i trudno nie zazdrościć jej pocałunków z takim przystojniakiem. W filmie całkiem nie najgorzej radził sobie również Robert de Niro, choć mnie osobiście nie do końca kupił swoją kreacją. Za bardzo przypominała jego wcześniejsze, bardziej brudne, gangsterskie role. Miło, że do tego powraca, aczkolwiek nie jest to już tak bardzo zaskakujące.

    Choć „Poradnik pozytywnego myślenia” nie jest może szczytem geniuszu fabularnego, ani nawet i wizualnego, to trzeba mu przyznać, że ma bardzo pozytywny wydźwięk. Bohaterowie męczący się ze swoimi przypadłościami i stającymi naprzeciw całemu światu, to zupełnie jakby historia o nas samych. Kochamy tę dwójkę i bez przeszkód zaczynamy kibicować, aby ten przystojniak dał sobie w końcu spokój z tą głupią byłą żoną i spojrzał na ten nakręcony uroczy skarb stojący obok niego. Trudna historia opowiedziana z humorem, ale i potrafiąca wzruszyć. Sposób na radzenie sobie z problemami? Oj tak! Sposób na pozytywne myślenie? Jak najbardziej! Przy okazji również idealna odskocznia od szarej codzienności, nudy i samotny wieczór. Czy to wystarczy, aby uzyskać Oscara choć w jednej kategorii? Się okaże!

Ocena: 8/10

Recenzja dla Anime-Games-World!