957. Postrach nocy, reż. Craig Gillespie

Oryginalny tytuł: Fright Night
Reżyseria:  Craig Gillespie
Scenariusz: Marti Noxon

Zdjęcia: Javier Aguirresarobe
Muzyka: Ramin Djawadi
Kraj: USA, Indie
Gatunek: Horror, Komedia
Premiera:14 sierpnia 2011 (Świat) 02 września 2011 (Polska)

Obsada: Colin Farrell, Anton Yelchin, Imogen Poots, Toni Collette, David Tennant, Christopher Mintz-Plasse, Dave Franco, Reid Ewing

     No i proszę! Kolejny film o wampirkach, który zaszczycił światowe kina swoją daremną obecnością. Kiedy człowiek ma nadzieję, że w końcu pojawi się mroczny wampir, który nie będzie przypominał wyglądem ani postępowaniem tych ugłaskanych do nieprzyzwoitości współczesnych wampirów, kiedy wydaje mu się, że nic gorszego od „Zmierzchu” nie może się zdarzyć, przytacza się taki Gillespie („Facet od W-F'u”) ze swoim tragicznym do łez „Postrachem nocy”. Produkcja ta to remake filmu z 1985 roku, a więc z góry skazany był na niepowodzenie, nawet jak zakropimy go wyskokowymi napojami, ale to co się rozgrywa na ekranie przerasta nasze najczarniejsze koszmary.

     Charlie Brewster (Anton Yelchin) zrywa ze swoim dotychczasowym życiem i w końcu staje się popularny. Spotyka się z najpiękniejszą dziewczyną w szkole- Amy (Imogen Poots), a także ma nowych kumpli. Dlatego też, kiedy jego dawny przyjaciel- Ed (Christopher Mintz-Plasse), przychodzi do niego z informacją, że ich nowy sąsiad- Jerry (Colin Farrell), jest wampirem, Charlie nie ma zamiaru mu zawierzać. Jednakże prędko zmienia zdanie, kiedy jego przyjaciel znika z powierzchni ziemi, a chłopak odkrywa w zasobach Eda filmy, na który jest, a właściwie nie ma, Jerry'ego. Teraz to Charlie zaczyna szpiegować swojego sąsiada, co sprowadza na niego gniew wiekowego drapieżcy.

    Niby fabuła zapowiada jakąś konkretną treść, no ale niestety, nic takiego nie ma tutaj miejsca, bowiem film jest zasadniczo o niczym. No, oczywiście, głównym tematem jest tutaj bardzo stare zło pod postacią wampira- Jerry'ego. Co to w ogóle za imię dla kogoś takiego? No, ale już na tym etapie można się przynajmniej pośmiać, bo chyba tylko o to chodziło w tym filmie- rozbawić widza do łez! Bo czyż nie bawią nas debilne podchody do wampira, czyż nie bawi ekscentryczny łowca wampirów, który zaszczyca nas tekstem typu „Nie pomogę Ci, bo się boję”. Czyż nie komiczne jest porzucenie przyjaciela dla popularności? Czyż nie doprowadza do łez wygląd najważniejszego wampira, czy to jak krew sika niczym ze szlaucha? Ubawu tutaj nie brakuje, to jest pewne. 

Ale czy film potrafi nas przestraszyć? Chyba nie takie było jego zadanie, bowiem naprawdę nie ma się tutaj czego bać. Przywykliśmy już do daremnego rozlewu krwi, a także wyssanych z palca rozwiązań. Jakim sposobem wampir nie wyczuł jedzonka w jego domu? To proste, oczywiście, że wyczuł, ale wolał się pobawić, bo jak wiadomo wampirom lepiej smakuje jak trochę pobawią się jedzonkiem.

     Co wampir to inna technika i zupełnie inne metody zabijania go. Tutaj, jak się okazuje, kiedy tylko zginie wampir ojciec, jego wampiry dzieci nie umierają lub żyją sobie swoim martwym życiem pełnym przepysznej i czerwonej krwi, ale przestają już dłużej się męczyć i na powrót stają się ludźmi. Czyż to nie wspaniałe? No oczywiście, już nie powrócisz ze zmarłych, kiedy Twój best friend odetnie Ci łeb lub kołkiem przebije serce, a Ty się nagle spopielisz. Wiele już naoglądaliśmy się wampirzych mord, ale to co serwują nam efekciarze w tym filmie, jest poniżej wszelkiej krytyki! Totalne przerobienie twarzy Jerry'ego odbiera mu jakikolwiek realizm. Skomputeryzowanie jego wyglądu zdecydowanie nie wyszło mu na dobre, chociaż lepiej było oglądać to niż lico Farrella. Nie mniej, nie popisali się tutaj. Pod względem pozostałych efektów film również zawodzi. Krew wygląda bardzo nienaturalnie, a ogólnie sceny zabójstw są pozbawione smaku.

     W najważniejszej roli tego filmu, czyli w postać wampira Jerry'ego wcielił się nie kto inny, jak najpaskudniejszy z najpaskudniejszych Colin Farrell. Pozachwycać możemy się jego muskulaturą i ewentualnie, zdeformowaną komputerową mordą, ale poza tym nie ma tutaj żadnych rewelacji. Aktorem jest on żadnym, a przez to nijako zagrał w tym filmie. Bez emocji, bez jakiegokolwiek zaangażowania- po prostu, równie dobrze mogłoby go nie być, bo zastąpić mogłaby go jego komputerowy sobowtór. Także wśród przedstawicieli młodego pokolenia nie ma większych talentów. Anton Yelchin więcej emocji wykrzesał z siebie podczas epizodycznej roli w „Star Treku”, aniżeli jako ganiający za wampirem łowca. Nie lepsza była Imogen Poots, ale ta mogła chociaż porażać swoją delikatną urodą. Cały film ratuje jedynie David Tennant, któremu przypadła w udziale rola Petera Vincenta – showmana uzbrojonego po zęby w mistyczną broń. Tennant idealnie nadawał się do tej roli, bo najlepiej zna się na walkach ze złymi siłami, co udowadniał nie raz grze w brytyjskim serialu „Doktor Who”. Szału nie ma, ale ostatecznie tylko on jest strawny w tym filmie.

     Nie ma tutaj co ukrywać, „Postrach nocy” to totalne dno i dwa metry mułu. Miło, że akurat tym filmem uprzyjemniłam sobie zakończenie 2011 roku. W końcu znalazłam swój najgorszy film tego roku! Ciężkostrawna i bardzo przewidywalna fabuła. Całkowicie pozbawiony sensu i smaku rozlew krwi. W dodatku traumatyczne efekty specjalne i komputerowe, które kładą ten film na łopatki. A gdyby tego jeszcze było mało to dodaje się tutaj „przystojnego” Colina Farrella, który ze swoim aktorstwem jest gwoździem do przysłowiowej trumny. Nigdy nie sądziłam, że jakikolwiek film pobije swoją beznadziejnością „Zmierzch”, no ale proszę, człowieka zaskakuje się na każdym kroku.