952. Oszukać przeznaczenie 5, reż. Steven Quale

Oryginalny tytuł: Final Destination 5

Seria: Oszukać przeznaczenie #5 

Reżyseria: Steven Quale

Scenariusz: Eric Heisserer
Zdjęcia: Brian Pearson

Muzyka: Brian Tyler

Kraj: USA, Kanada

Gatunek: Horror

Premiera: 04 sierpnia 2011 (Świat) 12 sierpnia 2011 (Polska)

Obsada: Nicholas D'Agosto, Emma Bell, Miles Fisher, Ellen Wroe, Jacqueline MacInnes Wood, Arlen Escarpeta, P.J. Byrne, David Koechner, Courtney B. Vance, Tony Todd 

    Czy ktoś jeszcze pamięta te czasy skromnego horroru o oszukiwaniu śmierci, który w 2000 roku zaserwował nam James Wong? Wtedy było zupełnie inaczej. Inna mentalność, inna technika pracy wobec czego widz nie musiał cierpieć z powodu nadmiernej wyobraźni twórców. Jednakże wraz z rozwojem serii filmów o tytule „Oszukać przeznaczenie” zaczęto coraz śmielej posuwać się naprzód. Jednakże w pewnym momencie widzowie mieli już dość schematyczności tej historii. Dość mieli także twórcy, a dokładnie Eric Heisserer („Koszmar z ulicy Wiazów” 2010), który w swoim scenariuszu postanowił wprowadzić trochę innowacyjności. Tak więc „Oszukać przeznaczenie 5” to nie tylko historia przedstawiona na ekranie w trójwymiarze, ale również podróż w głąb ludzkich umysłów i odpowiedzeniu na pytanie, do czego to zdolny jest człowiek, aby przetrwać.

     Grupka młodych ludzi wyjeżdża na obóz integracyjny z firmy, w której pracują. Podczas przejazdu mostem, jeden z nich- Sam (Nicholas D'Agosto), ma wizję potężnej katastrofy w wyniku, której wiele osób poniesie śmierć- w tym także i on. Kiedy tajemnicza wizja się kończy i Sam dostrzega ciągłość wydarzeń, która powtarza się w takiej kolejności jak w proroctwie wybiega wraz ze swoją dziewczyną Molly (Emma Bell) z autobusu. Wraz z nim opuszcza go jeszcze kilka osób, które wkrótce stają się świadkami sprawdzenia się przypuszczeń ich kolegi z pracy. Cudem udaje im się uniknąć śmierci, ale ta nie daje im o sobie zapomnieć. Już wkrótce powraca po tych, którzy ją oszukali, a jedynym sposobem na uratowanie się przed kosą jest zastąpienie kimś ich miejsca.

     Serie filmów ciągnących się w nieskończoność są niezwykle męczące. W szczególności jeżeli gatunkowo odpowiadają horrorowi bądź thrillerowi. Idealnym przykładem jest seria „Piątek trzynastego”, czy choćby „Piła”. Powielana koncepcja, schematyczności i monotonna brutalność staja się niezwykle nużące. W serii „Oszukać przeznaczenie” jest dokładnie to samo. Grupka młodych ludzi uchodzi z życiem z jakiejś ekstremalnej katastrofy, aby potem móc ginąć w dość makabryczny i niekiedy intrygujący sposób. Twórcy z każdym filmem starają się wprowadzić pewne urozmaicenia, czy zmiana kolejności śmierci, czy też znaki. W „Oszukać przeznaczenie 5” wprowadzone zostaje kolejne urozmaicenie. Tym razem bohaterowie chcą ponownie przechytrzyć śmierć. Pojawia się więc zagrożenie nie tylko ze strony Mrocznego Żniwiarza i jego listy, ale i ze strony człowieka pałającego gniewem i nie mogącym pogodzić się ze stratą bliskiej osoby. Gdyby tego było mało twórcy postanawiają ocalić jedną osobę z katastrofy, pomimo wszystko! Ten element okazuje się mieć później znaczący wpływ na kierunek, w którym rozwija się akcja. Przez to widz zaczyna się zastanawiać nad tym czy sam byłby skłonny do podobnego czynu, aby tylko ochronić swój zadek. Odmienne jest przede wszystkim katastrofa w jakiej zginąć mają bohaterowie tego filmu. W pierwszym filmie była to katastrofa lotnicza, w drugiej kraksa na autostradzie, trzeci zafundował nam jazdę kolejką górską, a czwarty masakrę na torze wyścigowym. Kiedy wydawałoby się, że już nic gorszego nie może się wydarzyć nagle przed naszymi oczami staje spektakularny most wiszący, który ciągnie się w nieskończoność. Od razu wiadomo, że bohaterowie nigdy nie dotrą na drugą stronę. Trzeba przyznać, że ta katastrofa jest dość niesamowita.

     Niezwykłością nie brak w filmie końca, bowiem takie produkcje jak „Oszukać przeznaczenie” chcą zaskoczyć swoich fanów przede wszystkim odrażającymi i coraz bardziej wymyślnymi sposobami śmierci. Twórcy nie mają litości nad osobami, które uciekają przed śmiercią. Łamanie kręgosłupów, pozbawianie oczu, czy ćwiartowanie. To zaledwie kilka przykładów na to jak bardzo cierpieć muszą niektórzy z nich. Wydarzenia co najmniej niemożliwe, a jednak i tak zostają zaprezentowane. Ciekawe jest to jak dba się tutaj o każdy szczegół, bez którego nie mogłyby one dojść do skutku. Niezwykłą dokładność zaprezentowano na treningu. W napięciu czekamy cóż to takiego Śmierć zgotuje swojej ofierze. Ostatecznie wykrzywiamy twarze z obrzydzenia, jak zawsze zresztą, bo tylko psychopaci pozostaliby niewzruszeni na te okropieństwa. Co innego oczywiście absurdalność niektórych ze śmierci, co doprowadza do niekontrolowanego wybuchu śmiechu po chwili całkowitego zaskoczenia. Jednakże większość wypadków można z łatwością przewidzieć.

     To co najbardziej irytuje w tym filmie, to że bohater w ogóle zlewa sobie sprawę tych zabójstw. Nie jest to Alex z „Oszukać przeznaczenie”, który tak się przejął faktem tym, że ocaleni przez niego znajomi zaczynają ginąć w kolejności w jakiej zginęli w samolocie, że postanowił zrobić listę. Sam całkowicie ignoruje całą tą sytuację nie zdając sobie sprawy z tego co właściwie się dzieje. To doprowadza do wielu idiotycznych sytuacji i wypowiedzenia kretyńskich tekstów, które ostatecznie stanowią pewien element humorystyczny. Przykładem jest sytuacja w fabryce, gdzie z wypadku uchodzi cało Nathan. Schodzi Dennis, szef. I wszyscy zastanawiają się kto jest następny. Kiedy chwilę później ginie następna osoba, Sam wrzeszczy jak totalny przygłup: „Dennis! Dennis jest następny”, w odpowiedzi usłyszał oczywiście sarkastyczną uwagę ze strony kolegi. Jest to ewidentny przykład na to, że Samowi w ogóle nie zależy na ratowaniu czyjegokolwiek życia w tym filmie. Wynikać to może z faktu, że Alex znał tych ludzi ze szkoły, mniej bądź bardziej się lubili. Natomiast Sam miał dopiero poznać swoich towarzyszy w tej niedoli, przez co nie zdołała się wykształcić jakakolwiek więź sympatii.

     Film nawiązuje także do pierwszego filmu z serii. Stanowi to idealne zakończenie tej produkcji i, miejmy nadzieję, całej serii. Wszystko oczywiście odbywa się w wielkim finale, jest to niesamowicie zaskakujące, jak genialnie połączono pierwszą część z piątą. To powoduje, że jest to idealne zakończenie. Po wszystkim oglądamy zajawki wypadków z poprzednich filmów, co także stanowi ciekawą rozrywkę, w szczególności jak zdamy sobie sprawę jak wiele schematów zostało powtórzonych. „Oszukać przeznaczenie 5” stanowiło również nie najgorszą rozrywkę ze względu na muzykę skomponowaną przez Briana Tylera („Szybcy i wściekli 5”). Mocne uderzenia, ciekawe rytmy, które bardzo dobrze dopełniały całości.

     O samej grze aktorskiej nie ma tutaj co dużo mówić, w szczególności, że nikt za specjalnie się nie popisał. Najciekawszą rolę odgrywa znowu Tony Todd, ponieważ jako jedyny przetrwał wszystkie filmy w jednym kawałku, a poza tym ma tak mroczne uosobienie, że na sam jego widok człowiek dostaje gęsiej skórki. Pozostała część obsady to raczej wschodzące gwiazdy, które mają większe bądź mniejsze dokonania w swojej karierze. Dla jednych był to filmowy debiut i to, niestety, widać- Ellen Wroe (Candice). Dla innych już kolejny występ, co trudno zauważyć – Arlen Scarpeta (Nathan). Jedni radzili sobie całkiem nie najgorzej, a to przez swoje luzackie podejście do roli i całego otoczenia – P.J. Byrne (Isaac), a inni wypadali znacznie gorzej – Antonio D'Agosto (Sam). Jedyna osoba, której cała ta akcja nie dotyczyła pozostała całkowicie poza planem. Postanowiła się więc nie wychylać, bo i po co. Nie błysnęła aktorstwem, ale tragedii też nie było- Emma Bell, która niektórym zapadła w pamięć swoja rolą w filmie „Frozen”.

     Kiedy na całką serię filmów składa się więcej niż trzy produkcje, twórcy wyszukują coraz to nowszych pomysłów, aby urozmaicić widzom seans i jednocześnie uprzykrzyć życie bohaterom filmu. „Oszukać przeznaczenie 5” choć fabułę ma bardzo schematyczną, to jednak serwuje kilka niespodzianek, które pozostają w pamięci na dłużej. Czy to w postaci mocnej ścieżki dźwiękowej, czy humorystycznych akcentów, czy sprawnym połączenie z pierwowzorem. Dlatego też, choć pozostawia wiele do życzenia i wzbudza niesmak makabrycznością wypadków, to jednak można stwierdzić, że jest zdecydowanie lepszy niż czwarta odsłona walki o własne życie. Nie jest to jednak produkcja dla ludziach o słabych żołądkach, a dla innych, którzy lubią ten typ horrorów będzie to ciekawa rozrywka i kontynuacja ulubionej serii, w której Śmierć tak łatwo nie popuszcza.