929. Krzyk 4, reż. Wes Craven

Oryginalny tytuł: Scream 4
Seria: Krzyk #4
Reżyseria: Wes Craven

Scenariusz: Kevin Williamson

Zdjęcia: Peter Deming
Muzyka: Marco Beltrami
Kraj: USA
Gatunek: Horror
Premiera światowa: 11 kwietnia 2011
Premiera polska: 15 kwietnia 2011
Obsada: Neve Campbell, David Arquette, Courtney Cox, Emma Roberts, Hayden Panettiere, Anthony Anderson, Adam Brody, Rory Culkin, Mary McDonnell, Marley Shelton 
    

    Specjalista od mocnych wrażeń powraca. Wes Craven, znany scenarzysta i reżyser, w szczególności z takich filmów grozy jak „Koszmar z ulicy Wiązów”, czy „Wzgórza mają oczy” po piętnastu latach od kolejnego hitu „Krzyk” powraca z kolejną jego kontynuacją. Wielu współczesnych maniaków horrorów właśnie od tej produkcji rozpoczęło swoją przygodę z mocnym kinem. Film ten wywoływał dreszcz emocji i intrygował fabułą. „Krzyk 4” wydaje się być całkowitym przeciwieństwem pierwszego filmu. Jest niczym tandetny remake, który nigdy nie powinien pojawić się w szerszej dystrybucji.

    Po wielu latach Sidney Prescott (Neve Campbell) powraca do rodzinnego miasteczka Woodsboro, w którym przed laty straciła wielu przyjaciół za sprawą mordercy w przebraniu ducha. Teraz wydaje się, że kobieta uwolniła się od koszmaru młodości, kiedy w rocznicę morderstw przybywa do miasta w celu promocji swojej pierwszej książki. Jednakże wraz z nią do miasta powraca także seryjny morderca. Sidney zatrzymuje się u swojej kuzynki- Jill (Emma Roberts), podczas, gdy jej przyjaciele- szeryf Dewey (David Arquette) i jego, teraz już żona- Gale Weathers (Courtney Cox), próbują rozwikłać kto kryje się pod maską ducha.

    Z założenia, „Krzyk 4” miał chyba stanowić pewien swoisty rodzaj remake’u, gdyż sam morderca osiągnąć chciał właśnie taki efekt. Nie mniej to co zaprezentował w swoim scenariuszu Kevin Williamson to już lekka przesada. Seria „Krzyk” to idealny przykład na to, że film powinien paść trupem po zakończeniu trzeciego filmu, a wszelkie próby ożywienia historii karane powinny być grzywną. Wielu ludzi ma sentyment do tego filmu. Wielu z pewnością z utęsknieniem czekało na dalszą część. Zdecydowana ich większość pewnie odczuła zawód po wyjściu z kina. Już samo rozpoczęcie seansu pozostawia wiele do życzenia, choć motyw „filmu w filmie” jest dość intrygujący i stanowił spore ubarwienie. Niektórzy pewnie modlili się, aby nie był to prawdziwy film, bo takiej makabry to nikt by długo nie zniósł. 

Za którymś tam razem zaczyna się jednak faktyczny film i czy widz jest zadowolony? Ani trochę! Już sam zarys fabuły wydaje się dość dziwaczny, aczkolwiek możliwy do strawienia. W końcu dowiadujemy się co tam u naszych starych znajomych. O Sidney za wiele się nie dowiemy, nie wiemy czym się zajmuje prócz tego, że napisała tą swoją książkę. Gale przeżywa kryzys, liczy na jakiekolwiek natchnienie, dziennikarką też już nie jest. Już dziesięć lat jest żoną Dwighta, który teraz został szeryfem Woodsboro. To tyle. Pojawia się zdecydowanie za dużo nowych twarzy, które w zdecydowanej większości stanowią głupiutkie dziewczyny lub totalni idioci, którzy nie tylko nic nie wnoszą do fabuły, ale też życzy im się szybkiej śmierci w tym filmie.

    No, ale jak przystało na prawdziwy film grozy bez grozy najważniejszym punktem były oczywiście morderstwa. Człowiek liczył się na prawdziwą sieczkę, ale w zasadzie już „film w filmie” mógł zapowiadać katastrofę po tym jak Veronica Mars ciacha na amen Sookie Stackhouse za jej gadatliwość. Krwi jest co prawda całkiem sporo, ale same zabójstwa nie satysfakcjonują. Brak im jakiekolwiek kreatywności, ograniczając się jedynie do zwykłego „ciach ciach”. Krew tryska i tryska, i zastanawia tylko to kto to potem sprząta. Ponownie mamy bezsensowne uciekanie po schodach na górne piętro zamiast szukać ucieczki w innym kierunku. Jednym udaje się przełamać ten schemat i w końcu chowamy się w niższej części budynku. Same pościgi nie fascynują i nie wzbudzają napięcia. Już nawet przejadł się tekst „Jaki jest Twój ulubiony horror?” w szczególności, że zaraz pojawia się w głowie obrazek duszka chowającego się za kanapą z telefonem z filmu „Scary Movie”. Ponownie mamy teścik na znajomość horrorów, w którym nie zapomina się także o tworach Wesa Cravena. Taki sobie ukłonik w stronę jego filmoteki? Standardowo ogromną tajemnicą jest tożsamość mordercy. Widz, wciąż kochając zagadki próbuje rozkminić ten wątek, czy mu się udaje? Akuku! Tego się nikt nie spodziewał. Historia lubi się powtarzać, ale psychopaci zawsze pozostaną psychopatami, a ten z „Krzyku 4” przebija wszystkich poprzednich. Nie wiadomo czy się obawiać czy śmiać z takiej persony. Muzyka Marco Beltrami próbuje trochę podbudować klimat. Towarzyszyła nam przez wszystkie filmy więc nie jest już pierwszej świeżości. Nie brakuje jednak kilku znanych i wciąż lubianych taktów.

    Do obsady filmu można by się przyczepić bardziej niż zazwyczaj. Nawet znani nam bohaterowie wypadają z formy. Radzi sobie jedynie Neve Campbell, która nie dość, że wypiękniała to wciąż posiada jeszcze trochę siły w tych swoich witkach. Właściwie pomiędzy „Krzykami” słuch po niej gdzieś zaginął. Można liczyć jednak na to, że po odświeżeniu jej osoby w filmie „Krzyk 4” znowu ją gdzieś zobaczymy. Prawdziwy pogrom sieje duet Riley-Weathers, czyli Arquette-Cox. Tego pierwszego można jakoś przeboleć, bo nigdy nie grzeszył inteligencją w tych filmach, ale Gale? Nie dość, że Courtney strasznie się zniszczyła to w dodatku przestała być przekonująca w swojej roli. Fan serii tęskni za tą zadziorną i nieposkromioną Gale z pierwszych filmów. Kiedy wydawałoby się, że gorzej być nie może twórcy postanawiają przypomnieć nam o kilku aktorach, żebyśmy sobie czasem nie pomyśleli, że ich czasy świetności minęły. Oczywiście na pierwszy plan ryje się Hayden Panettiere, która grała całkiem ciekawą Kirby. Do pewnego momentu jej postać intrygowała, później jednak zaczęła jedynie irytować, choć trzeba przyznać, że w króciutkich włosach wygląda bardzo dojrzale. Nie należy zapominać o roli odegranej przez Emmę Roberts. Jej Jill jest po prostu… tragiczna. Zero jakiejkolwiek energii, można by wręcz powiedzieć, że jest niesłychanie sztuczna i przewidywalna. 

    „Krzyk 4” wydaje się być filmem zrobionym na odwal się. Co z drugiej strony trochę szokuje, bo przecież trochę pracowano nad tą produkcją. Brak mu jakiegokolwiek pomysłu. Nawet samo finałowe zdemaskowanie mordercy nie powala, pewnie z powodu tego co się dzieje później. Film bardziej denerwuje niż straszy co zdecydowanie odbiega od misji serii „Krzyk”. Beznadziejny przelew krwi nic nie wnosi i trudno jest zrozumieć, czemu niektórzy w filmie stracili życie. Kiedyś trudno było powiedzieć, że któraś z części byłaby gorsza od finałowej trójki zamykającej trylogię, ale jak się okazało wystarczyło poczekać kilka lat na taką czwórkę i tym samym dostaliśmy sposobność na skorygowanie swojej opinii w tej kwestii. Bez przeszkód można powiedzieć, że ten film jest najgorszym z serii, ale jeszcze nic straconego bowiem twórcy już zapowiadają kontynuację na 2013 rok.