846. Resident Evil: Afterlife, reż. Paul W.S. Anderson

Seria: Resident Evil #4
Reżyseria: Paul W.S. Anderson

Scenariusz: Paul W.S. Anderson
Zdjęcia: Thomas MacPherson
Muzyka: tomandandy
Kraj: Wielka Brytania, Niemcy, Francja
Gatunek: Horror, Akcja
Premiera światowa: 02 września 2010  
Premiera polska: 10 września 2010  
Obsada: Milla Jovovich, Ali Larter, Wentworth Miller, Shawn Roberts, Kim Coates, Spence Locke, Sienna Guillory
 

    „Resident Evil” jest jedną z najpopularniejszych serii gier komputerowych wszechczasów. Niewielu więc zostało zaskoczonych, kiedy w 2002 roku na ekrany weszła produkcja Paula W.S. Andersona bazująca na owej serii gier. Tak samo jak gry, tak też i filmy cieszą się ogromną popularnością. Dlatego też Paul W.S. Anderson postanowił zrealizować czwarty film z serii wychodząc naprzeciw oczekiwaniom dzisiejszego widza tworząc „Afterlife” w popularnej technologii 3D, tym samym powodując, że jest to pierwsza ekranizacja gry, która doczekała się wykonania w tej technice.

     Po tym jak świat zostaje spustoszony przez wirusa T zamieniającego ludzi w krwiożercze bestie, Alice wyrusza do Tokio wraz ze swoimi klonami, aby tam zemścić się na członkach korporacji Umbrella, która eksperymentowała na niej z wirusem. Kiedy wszystkie klony zostają zniszczone, a prawdziwa Alice (Milla Jovovich) ledwo uchodzi z życiem, udaje się na Alaskę skąd puszczony został sygnał o Arkadii mającej stanowić azyl dla wszystkich niezainfekowanych. Tam też wyruszyli jej przyjaciele poznani w Nevadzie, jednakże kiedy przybywa na miejsce nie zastaje nic poza polami, plażą oraz dziesiątkami porzuconych samolotów. Udaje jej się odnaleźć Claire (Ali Larter), którą pozbawiono wspomnień, i razem wyruszają do Los Angeles, gdzie spotykają innych ocalałych, a także odnajdują Arkadię.

     „Resident Evil” jest nie tylko najbardziej popularną serią filmów o żywych trupach, ale jedyną jaką osobiście darzę ogromną sympatią i mogę oglądać bez końca. Idę o zakład, że większość znających i oglądających tą serię jest w stanie się ze mną zgodzić. Film ma w sobie pewien magnetyzm, na który składają się przede wszystkim muzyka, ale także i zdjęcia, efekty specjalne, no i oczywiście niesamowita akcja, którą przyrównywać można do tej z popularnego „Matrixa”. 

Ponadto film przygotowany został tak, aby można było wyświetlać go w wersji 3D i zbijać większą kasę. W samej fabule można byłoby znaleźć sporo nieścisłości, a także zaprzeczeń wszelkim znanym nam prawom fizyki i biologii. Jednakże na takie rzeczy nie zwraca się tutaj uwagi, a przynajmniej nie powinno się zwracać, gdyż głównie chodzi tutaj o dobrą rozrywką, którą niewątpliwie jest „Afterlife”. W filmie pełno jest wypasionych scen kaskaderskich, które po prostu zapierają dech w piersi. Możemy doświadczyć wspaniałych choreografii walk, podziwiać długie i profesjonalne strzelaniny, czy też pozachwycać się porażającymi wybuchami. Jest jednak druga strona medalu, ponieważ produkcja ta to nie tylko dynamiczna akcja, ale też i horror, który został zatracony gdzieś pod tą kaskadą efektów specjalnych. W zasadzie wątek wirusa T zostaje zepchnięty na dalszy plan, gdyż twórcy skupiają się bardziej na relacjach bohaterów, a także ich walki z korporacją. Przez to film traci to czym tak oczarował pierwszym swoim filmem, nie mniej nadrabia wieloma innymi elementami, jak przykładowo soundtrackiem.

     Kiedy tworzy się produkcję w technologii 3D, w szczególności tego typu, oczywiste staje się, że niezbędne staje się wykorzystanie efektów specjalnych dla ulepszenia jakości zdjęć, czy też postaci. Wszelkie efekty zastosowane w tym filmie są powalające. Na pierwszy plan wysuwają się oczywiście mutacje ludzi. Ich nowe pyszczki są urzekające. Trochę przerażające z kolei wydają się zarażone psy, na które można się gapić z rozdziawioną szczęką. Dopracowane zostały także eksplozje. Ta, która miała miejsce w Tokio zwala z nóg, gdyż jest najbardziej widowiskowa i szokująca, a tego się widz nie spodziewa. Wspaniałe zdjęcia Glena MacPhersona, ujęcia slow motion nawiązujące do filmów typu „Matrix”, a także nieskazitelna wizualizacja zniszczonego Los Angeles pozwala nacieszyć oczy. No i na koniec rewelacyjna i mocna muzyka skomponowana przez ekipę tomandandy, która idealnie pomaga wczuć się w klimat historii, mrozi krew w żyłach i podsyca napięcie. Dlatego też pod względem estetycznym film jest w zasadzie bez zarzutu. Do niewielu elementów można by się przyczepić, ale nadgorliwi zawsze coś takiego sobie znajdą w każdej produkcji.

     Najważniejszym elementem składowym „Resident Evil”, a także jego stałą jest oczywiście Alice, czyli Milla Jovovich, którą zobaczymy w większych ilościach na początku filmu. Po czterech filmach wciąż trafne wydaje się być obsadzenie tej uroczej Ukrainki. Bez niej seria nie miałaby racji bytu a z filmu na film staje się coraz lepsza w roli Alice. Jest stworzona do tej roli, gdyż przekonuje widza i daje się lubić. No i przede wszystkim, daje z siebie wszystko przed kamerą. Towarzyszy jej Ali Larter, która przygodę z filmem rozpoczęła trochę ponad 10 lat temu. Wystąpiła w wielu produkcjach u boku wielu znanych gwiazd. Widzieliśmy ją także przy poprzednim filmie, dlatego tym bardziej przekonująco wypadła w roli Claire. Lekkim zaskoczeniem mogło okazać się pojawienie się w filmie Wentwortha Millera, którego wszyscy znają z popularnego serialu telewizyjnego o tytule „Prison Break”. Można zauważyć tutaj pewną ironię jego postaci, gdyż ponownie spotykamy go w więzieniu, z którego także będzie próbował uciec. Jednakże pokazuje się z zupełnie innej strony niż w serialu i dzięki temu jego kreacja wydaje się jeszcze bardziej fascynująca. Ponadto w filmie występują Kim Coates („Helikopter w ogniu”), Shawn Roberts („Furia”) oraz wielu innych.

     „Resident Evil: Afterlife” to już czwarty film z serii o siejącym zagładę wirusie T i Alice próbującej go powstrzymać. Patrząc jednak na rozwój wydarzeń w filmie, a przede wszystkim jego zakończenie można domniemywać, że doczekamy się kolejnej kontynuacji – być może nie ostatniej. Czy seria ta będzie kolejnym tasiemcem typu „Halloween”? O tym przekonamy się za kilka lat, a póki co cieszmy się boską Millą Jovovich, rewelacyjnymi scenami walk oraz zabawami efektami specjalnymi na ekranie. Film wart jest obejrzenia w szczególności przez fanów tej serii, którzy chcą dowiedzieć się jak to się skończy walka z korporacją Umbrella i jej eksperymentem.

W serii:

• Resident Evil  (2002)
• Resident Evil: Apokalipsa  (2004)
• Resident Evil: Zagłada  (2007)
• Resident Evil: Afterlife  (2010)
• Resident Evil: Retribution  (2012)