718. Possession, reż. Simon Sandquist, Joel Bergvall

Reżyseria: Simon Sandquist, Joel Bergvall  
Scenariusz: Michael Petroni  
Zdjęcia: Gregory Middleton  
Muzyka: Christian Sadquist, Andreas Alfredsson  
Kraj: USA  
Gatunek: Dramat / Thriller / Romans
Premiera światowa: 16 lipca 2009  
Premiera polska: brad danych  
Obsada: Sarah Michelle Gellar, Lee Pace, Michael Landes jako Ryan 

    W 2002 roku całą Koreą wstrząsnęła produkcja Young-hoo Parka o tytule „Jungdok”. Z tego też powodu siedem lat później, tak jak można było się tego spodziewać, amerykańscy twórcy postanowili przerobić tą produkcję dla amerykańskiego kina. Tego zadania podjął się scenarzysta Michael Petroni nadając filmowi tytuł „Possession”, a wyreżyserowali go Simon Sandquist oraz Joel Bergvall. Jednakże tak jak to było w przypadku innych remaków np. „Shutter”, czy „Ring” , tak też i ten nie dorównuje pierwowzorowi. 

    Młoda prawniczka o imieniu Jessica (Sarah Michelle Gellar) obchodzi właśnie pierwszą rocznicę ślubu z kochającym ją na zabój mężem – Ryanem (Michael Landes). Są razem przeszczęśliwi, pomimo tego, że goszczą w swoim domu brata Ryana – Romana (Lee Pace), byłego skazańca, którego Jess wybroniła przed sądem za napaść. Pewnego mglistego poranka dochodzi do wypadku samochodowego, w którym udział biorą obaj bracia. Obaj zapadają w śpiączkę i jest nikła szansa na to, że kiedykolwiek się wybudzą. Jess jednakże nie traci nadziei, że odzyska Ryana, w szczególności, że ze śpiączki wybudza się Roman. Lekarze uważają, że Jess powinna zaopiekować się swoim szwagrem, ona sama jednakże jest nim zbyt przerażona, aby choćby przebywać w jego towarzystwie. To nie przeszkadza jej w zauważeniu, że Roman bardzo się zmienił od czasu wypadku, a on sam uważa, że nie jest Romanem, a jej mężem Ryanem uwięzionym w ciele brata.

    Oglądając ten film trudno jest określić jednoznacznie jaki gatunek filmowy on stanowi. Bowiem jest to przede wszystkim dramat i wydaje się, że wypadałoby go oceniać względem innych dramatów. Z drugiej zaś strony nie trudno nie zauważyć, że traktowany może być w pewnym sensie również jako thriller i to z dwóch całkiem różnych powodów. Oczywiście to jak będzie odbierany przez widza zależy od niego samego. Opis filmu wskazywać może na to, że jest to produkcja budząca grozę, a momentami nawet ocierająca się o całkiem mocny thriller. Jednakże oceniając film jako ten gatunek filmowy trzeba byłoby wystawić mu najniższą z możliwych ocen. Wydaje się, że to co miało czynić z filmu thriller zostało ograniczone do minimum.

    Całość filmu przytłoczona została przez romans w połączeniu z dramatem. Przez cały czas obserwować możemy wciąż żyjącą miłość Jess i Ryana. Kobiety rozczulać będą się nad maleńkimi gestami, które Ryan wykonywał dla swojej ukochanej żony, momentami będą także zielenieć z zazdrości. Tym bardziej, gdyby poruszyć wątek opętania. Udowadniać to może, że prawdziwa miłość trwa nawet po śmierci, a może wręcz nie boi się jej. Nie mniej mamy najbardziej przewidywalne zaskakujące zakończenie w całej historii kina. Widz spodziewa się pewnego rodzaju wstrząsu, ja osobiście spodziewałam się jakiegoś większego poplątania wydarzeń końcowych. Jednakże wszystko sprowadza się do tego, co właściwie już w pierwszej chwili można się domyślić. Ogólnie pomysł na film jest po prostu rewelacyjny, ale wydaje się, że aktorom nie udało utrzymać się klimatu opowiadanej historii, choć w sumie sam film oglądało się całkiem nie najgorzej.

    Pomimo bogatej przeszłości filmowej autorowi zdjęć do filmu – Gregory`emu Middleton`owi, nie udało się osiągnąć perfekcji w swoim działaniu. Co prawda jego zdjęcia tworzą jakąś atmosferę filmu, ale bynajmniej nie jest to atmosfera grozy, a chyba o to powinno chodzić. Jednakże wina leży nie tylko po stronie scenarzystów, aktorów , czy też operatora, ale także po stronie kompozytorów – Christiana Sandquista oraz Andreasa Alfredssona. Panowie idealnie dobrali muzykę do tego filmu, ale traktując go raczej jako dramat lub właśnie romans. Czasami zdarzały się mocniejsze uderzenia, w szczególności, gdy Jess poznaje prawdę, ale to byłoby w zasadzie na tyle. A szkoda, bo mogła dzięki nim powstać wspaniała produkcja.

    Oglądając filmy z Sarah Michelle Gellar wciąż mam przed oczami jej uroczą buźkę z serialu „Buffy – postrach wampirów”. Jednakże od tamtej pory minęło już wiele lat, a ona sama grywała już w wielu filmach. Jednakże jeszcze w żadnym nie przekonała mnie do siebie i nie sprawiła, że przestałam nazywać ją imieniem Buffy. Wydaje mi się także, że w każdym filmie, w którym występuje nie daje z siebie wszystkiego. W „Possession” była zupełnie bez wyrazu, bez emocji, niestety. Jej mężem był Michael Landes, którego pamiętam z czasów „Oszukać przeznaczenie 2”. Wraz z Sarah tworzyli uroczą parę, ale chyba zaraził się od niej obojętnością, gdyż też za specjalnie mnie do siebie nie przekonał. Zupełnym jego przeciwieństwem był Lee Pace, który początkowo był niesamowicie agresywny, a tym samym pociągający i oryginalny. Jednakże wszystko to szlag trafił kiedy stał się swoim bratem, także stał się nijaki. A może to tylko złudzenie, tak jak cały ten film. Może to właśnie o to chodziło twórcom, żeby przedstawić tą historię właśnie w ten sposób.

    Czas przy oglądaniu „Possession” mija bardzo szybko. Tytuł jednakże nie zdradza w pełni tego czym naprawdę jest ten film. Być może każdy domyśli się jaki będzie finał opowiadanej historii, ale to nie spowoduje braku zainteresowania fabułą. Twórcy może nie zadbali o szczegóły, nie podjęli nawet próby zbudowania napięcia w historii. Osobie, która nie widziała koreańskiego pierwowzoru trudno będzie odpowiedzieć na pytanie czym tak właściwie był ten film, bo jak dla mnie pozostaje wciąż pięknym filmem o miłości, bez względu na to czy ze strony męża, czy ze strony szwagra.