185. Pokolenie P, reż. Eric Skjoldbjerg

Oryginalny tytuł: Prozac Nation
Reżyseria: Eric Skjoldbjerg
Scenariusz: Frank Deasy, Larry Gross, Galt
Na podstawie: książki Elizabeth Wurtzel
Zdjęcia: Erling Thurmann- Andersen
Muzyka: Nathan Larson
Kraj: USA, Niemcy
Gatunek: Dramat
Premiera światowa: 08 wrzesień 2001
Premiera polska na DVD: 29 kwietnia 2004
Obsada: Christina Ricci, Michelle Williams, Jonathan Rhys-Meyers, Jason Biggs, Anne Heche

  Lizzie rozpoczyna właśnie studia dziennikarskie marząc o tym, aby zostać krytykiem muzycznym. Problemy rodzinne sprawiają, że dziewczyna traci zdolność do pisania, a co za tym idzie popada w głęboką depresję. Zaczyna zażywać narkotyki i nadużywać alkoholu. Przez to traci swoich najlepszych przyjaciół oraz wszystkich chłopaków do jakich tylko się zbliży. Zaczyna chodzić na terapię  i zażywać lek o nazwie Prozac. Wkrótce dziewczyna zdaje sobie sprawę, że to nie wystarcza, aby zapanować nad jej pokręconą osobowością i życiem.
    Film utrzymany w spokojnym klimacie, ale zdarzają się małe odgięcia. Akcja dzieje się bez żadnych większych ekscesów, co może w sumie nudzić. Atmosfera urozmaicana przez napady histerii głównej bohaterki. Nie jestem w stanie wyjaśnić gdzie jej wybuchowa natura miała swoje źródło. Czy jej zachowanie było już po prostu wrodzone, czy może kształtowało się przez lata, a może to tylko chwilowy stan spowodowany zmęczeniem i ciągłym staraniem się o coraz to lepsze wyniki. W życiu codziennym również mamy podobne sytuacje, gdy uczniowie i studenci uczą się po nocach, a na następny dzień wyglądają jak śmierć. Jaki w tym sens?
    Film jest bardzo ciekawy i to za sprawą głównej bohaterki. Zastanawiające było jej zachowanie. Jest dobrze, śmieje się, a już za parę chwil jest obrót o 180 stopni i staje się wredną i jadowitą żmiją. Dla mnie to było bardzo szokujące. Tak było w relacjach z matką, z przyjaciółmi, których straciła przez to jaka jest naprawdę. Nie umiała nawet zatrzymać przy sobie żadnego faceta, bo kto chciałby być ze świruską? Myślę, że to również wpływało negatywnie na jej stan psychiczny. Nikt przecież nie lubi być samotny. Z drugiej strony ludzie nie mają w sobie tyle siły i chęci, aby pomagać innym w ich problemach, dlatego zawsze ich opuszczają.
    Podobało mi się to, że bohaterka zdawała sobie sprawę z pogarszającego się stanu jej psychiki i chciała to zmienić poprzez leczenie. A pierwszym krokiem w takim leczeniu jest przyznanie, że coś nam dolega. Może to dziwne, ale w całym filmie najbardziej podobały mi się jej wybuchy agresji. Sama nie wiem dlaczego. Dawało mi to do myślenia i zastanawiałam się czy mnie również nie dolega to samo co jej.
    Bohaterka w filmie określa społeczeństwo Pokoleniem P, tzn. Pokoleniem Prozaku. Jak wszyscy wiemy prozak to lek uspokajający. Widocznie uważa, że to właśnie ona jest częścią tego pokolenia, które jest tak pochłonięte pracą i nauką, że w końcu odbija się to na ich psychice i kończy się zażywaniem prozaku.
    Według mnie Christina Ricci zagrała rewelacyjnie w tym filmie. Jestem pod wielkim wrażeniem jak świetnie poradziła sobie z tą rolą. Bardzo dobrze jest dobrana do postaci. Nie widziałabym nikogo lepszego, kto by sobie poradził z tym zadaniem. Zresztą ona zawsze świetnie gra :) Reszta obsady bez żadnych zastrzeżeń, ale również bez żadnych rewelacji.
    Film bardzo mi się podobał. Trochę był niezrównoważony, ale chyba właśnie to dodawało mu uroku i przyciągało moją uwagę :)