1128. The Room, reż. Tommy Wiseau

Oryginalny tytuł: The Room

Reżyseria: Tommy Wiseau

Scenariusz: Tommy Wiseau

Zdjęcia: Todd Barron, Bo Asbury

Muzyka: Mladen Milivevic

Kraj: USA

Gatunek: Melodramat
Premiera: 23 czerwca 2003 (Świat)
Obsada: Tommy Wiseau, Greg Sestero, Juliett Danielle, Philip Haldiman, Robyn Paris, Carolyn Minnott

Seans 17. Festiwalu Filmowego CROPP Kultowe – 24. maja 2014 roku godzinna 17:45, Centrum Kultury Katowice

Cykl: Pokazy Specjalne

Wstęp: Paweł Świerczek

     Mało jest na świecie wyjątkowych filmów. Filmów, które w pewien sposób wślizgują się do kanonu światowego kina. Filmów, których dialogi przechodzą do powszedniego języka, a memy na ich bazie terroryzują sieć. Filmów tak bardzo lasujących mózg, że aż trudno jest o nich zapomnieć. Takim filmem jest właśnie „The Room”, którego w świecie nazywają „Obywatelem Kanem wśród złych filmów”. Za tą sromotną porażką stoi Tommy Wiseau, człowiek wielu talentów, bowiem tu objawiający się nie tylko w roli reżysera, ale również scenarzysty, producenta i co najważniejsze- aktora w głównej roli.

     Johnny (Tommy Wiseau) jest przeciętnym facetem mieszkającym w San Francisco wraz ze swoją uroczą dziewczyną Lisą (Juliett Danielle). Wkrótce mają się pobrać, więc Johnny liczy na to, że uda mu się uzyskać konkretny awans. Natomiast jego narzeczona, zamiast szykować się do ślubu, czy szukać sukni, zaczyna sobie uzmysławiać, że chyba jednak nie kocha już swojego mężczyzny. Z pomocą przychodzi jej matka, która wciąż tłucze jej do głowy, jaką to stabilizację finansową potrafi jej zagwarantować bycie z Johnnym. Wszystko się jednak odmienia, gdy ten nie dostaje awansu, a Lisa zamiast nie przejmować się tym zbytnio wdaje się w romans z jego najbliższym przyjacielem- Markiem (Greg Sestero).

     Historia niczym z wenezuelskiej telenoweli i cała masa wad, o których zaraz sobie tutaj powspominam. Jakim sposobem „The Room” stał się kultowym? Jak to się stało, że ludzie na sali potrafią cytować Ci za uchem każde zdanie? Powód oczywisty, fabuła banalna, przewidywalna, prosta jak konstrukcja cepa. Logika scenariusza jest tutaj powalająca! Sytuacje typu „jestem bardzo zajęta, ale owszem zaproponuję Ci coś jednak do picia”, to standard w tej produkcji. Nie dziwne stają się też ciągle powtarzane kwestie „Oh, hi Mark” to też już chyba coś o czym usłyszało pół świata nieznającego nawet filmu. Takich dialogów jest tutaj cała masa. Okazuje się jednak, że nawet tak trywialne rzeczy mogą być dla innych problemem, o czym świadczy fakt, że nawet sam ich twórca nie potrafił się ich wyuczyć, a kwestia "It's not true! I did not hit her! It's bullshit! I did not. Oh, hi, Mark" doczekała się aż 32 dubli. Nie ma co narzekać, przynajmniej jest się z czego pośmiać. Co nie oznacza, że reakcje odbiegające normalnością od przyjętych zasad, a niekiedy nawet ich opóźniony zapłon, to coś co powinno być tolerowane. Jest to tak głupie, że aż dziwnie zabawne. Miejscem akcji jest jeden pokój, plus sypialnia, plus dach, plus front budynku, gdzie bohaterowie lubią sobie porzucać piłką w garniakach. O co chodzi? Nikt nie wie. Można by dojść do wniosku, że to już ślub, wesele, coś w ten deseń, ale nieeeee. Po prostu założyli eleganckie wdzianka, co by przyszpanować grając w nich w piłkę. Mega żenadą są tutaj na pewno sceny łóżkowe z udziałem trójkąta miłosnego (ach, te dramaty dorosłych!). Ciekawostką jest to, że dwa fragmenty z Johnnym to tak naprawdę jedna i ta sama scena- niestety, to widać! Podobnych perełek jest tu bardzo wiele, ale co najlepsze, że i tak ich zdecydowana część pozostaje z nami już przy pierwszym seansie.

     Oglądając ten film należy zapomnieć o jakiejkolwiek sztuce. Z jednej strony „świetnymi” przerywnikami są ujęcia San Francisco- o różnej porze dnia i nocy, takie sobie oto zapchajdziury pojawiające się znikąd i nie wiadomo po co, a z drugiej mamy tutaj całkowity minimalizm twórczy. Na film poszło 6 milionów, ale jakoś nie widać efektów tych nakładów. Co z tego, że Wiseau wydał większość kasy na jakiś zestaw małego reżysera. Jak się nie umie korzystać z dobrego sprzętu, to niestety wychodzą takie kichy. Dowodem na to, jak dobrze wydano te miliony jest efekt w postaci 1800 dolarów przychodu. Zwróciło się to... jak nic. Dramat prawdziwy tkwi też w jednym motywie muzycznym, który przewija się przez cały film. Przy scenach łóżkowych i innych dziwnych sytuacjach. Przy końcu filmu można śmiało stwierdzić, że mózg to już nam uszami wypływa.

     Przy „The Room” nie ma chyba większej tragedii niż aktorstwo. Aktorstwo, którego zasadniczo nie ma, a może jest tak przerysowane oczywistością, że aż naturalne? Nie, chyba jednak nie. Tommy Wiseau jest okropnym aktorem piszącym przeokropne teksty, które nawet dla genialnego odtwórcy byłyby koszmarem. Jak można tak grać? To jest po prostu niepokojące. Poziom o wiele gorszy niż w naszych polskich „Dlaczego ja?”. Sztuczne, na odwal się, tylko po to by odegrać i odejść z podniesioną głową. Oczywiście, jest to prześmieszne, te wszystkie jego gesty, ruchy, ale przede wszystkim... ten wymuszony śmiech. Od razu paść można ze krzesła. Reszta obsady wcale nie jest lepsza. Juliett Daniell, o rany... Jedna z najgorszych ról kobiecych EVER! Inteligencją nie grzeszyła. Oj nie, a przy bardziej traumatycznych sytuacjach zachowywała się do mimotycznie, jak większość zresztą...

     W świecie, gdzie przyjaciele ni stąd ni zowąd wchodzą do naszego mieszkania, aby pomiziać się na naszej kanapie. W świecie, gdzie nie musimy przejmować się niczym, a nasi najbliżsi przyjaciele atakowani są przez dziwnych bandziorów- tak ni stąd ni zowąd. W takim oto świecie usytuował się film, który stał się klęską pomimo wsparcia 5 asystentów. Jednakże w całej tej swojej beznadziejności „The Room” wychodzi obronną ręką. Zasada jest prosta, twór jest tak tragiczny, że aż potwornie śmieszny. Z założenia miał być melodramatem, aczkolwiek liczne wpadki, nielogiczny scenariusz i przeokropna gra aktorska uczyniła go komedią jedyną w swoim rodzaju. Niezapomnianym tytułem, który chodzić będzie za nami tak długo, dopóki seans nie zostanie powtórzony. Pozycja musowa do zaliczenia dla wszystkich tych, którzy nie boją się naginać swoich własnych filmowych uprzedzeń!

Ocena: 2/10

Film obejrzany w ramach 17. Festiwalu Filmów CROPP Kultowe!