1078. Polowanie, reż. Thomas Vinterberg

Oryginalny tytuł: Jagten

Reżyseria: Thomas Vinterberg

Scenariusz: Thomas Vinterberg, Tobias Lindholm

Zdjęcia: Charlotte Bruus Christensen

Muzyka: Nikolaj Egelund

Kraj: Dania

Gatunek: Dramat
Premiera: 20 maja 2012 (Świat) 15 marca 2013 (Polska)
Obsada: Mads Mikkelsen, Thomas Bo Larsen, Annika Wedderkopp, Lasse Fogelstrøm, Alexandra Rapaport, Anne Louise Hassing, Susse Wold

     Ile razy słyszeliśmy o przypadkach pedofilii? Ile razy na myśl tę skręcały nam się wnętrzności i pałaliśmy obrzydzeniem do sprawcy? A czy ktokolwiek z nas pomyślał kiedyś, czy to co słyszymy jest rzeczywiście prawdą, jak wielką mocą dysponują pomówienia? Duński reżyser i scenarzysta, Thomas Vinterberg, w swoim najnowszym filmie prezentuje właśnie taką historię. Ciepło przyjęty przez krytyków, obsypany nagrodami w Cannes film „Polowanie” to opowieść o sile dziecięcych słów, poruszający obraz walki z ludzką ułomnością i niezrozumieniem.

    Lucas (Mads Mikkelsen) jest pracownikiem miejskiego przedszkola uwielbianym przez wszystkie dzieci. W szczególności przez to jedno, dziewczynkę imieniem Klara (Annika Wedderkopp), córkę jego najlepszego przyjaciela- Theo (Thomas Bo Larsen). W ramach swojej codziennej życzliwości Lucas raz na jakiś czas odprowadza Klarę do przedszkola, aby wspomóc trochę przyjaciół. Między nimi nawiązuje się bardzo mocna przyjaźń, dlatego gdy mężczyzna odtrąca prezent dziewczynki ta rozpowiada, jako byłaby przez niego molestowana. Wieść szybko się roznosi, a kolejne dzieci przyznają się, że były napastowane. Spokojny świat Lucasa legnie w gruzach, a dotychczasowi przyjaciele zamieniają się we wrogów.

    „Polowanie” opowiada historię znaną każdemu z nas. Co rusz w telewizji słyszy się o kolejnych zbrodniach, gdzie dzieci padają ofiarami dorosłych. Fabuła filmu Thomasa Vinterberga kręci się wokół takiej opowieści z tym, że tutaj domniemany zbrodniarz jest niewinny. Całość rozpoczyna się dość niepozornie, wręcz sielsko. Lucas świetnie dogaduje się z ludźmi z miasteczka, a dzieci cieszą się zabawą w jego towarzystwie. Idealny kandydat na przedszkolankę, czyż nie? Twórca z morderczą premedytacją sprawił, żeby widz polubił głównego bohatera. Nic nie zwiastuje więc tego, co wkrótce nadchodzi, a uwierzcie uderza w bohatera, jak i w symaptyzującego z nim widza z mocą pioruna. Zaskoczenie numer 1- Lucas zostaje oskarżony o molestowanie seksualne dzieci. Zaskoczenie numer 2- posądza go o to dziewczynka, z którą ma bardzo bliskie kontakty- w końcu jej ojciec jest jego najbliższym przyjacielem. Mocno szokujące nowiny nie doczekują się nazbyt szybkiego rozwoju. O dziwo wszystko rozgrywa się w zwolnionym tempie, jakby specjalnie drażniąc i maltretując widza. Genialnie poprowadzona fabuła idealnie stopniuje napięcie. Od razu zastanawiamy się nad tym, czy ta sytuacja w ogóle może się skończyć pozytywnie. Rozmyślamy nad tym, co takiego zrobi otoczenie po tej wiadomości, a także co z nowym związkiem Lucasa i planami zamieszkania z synem. Porusza nie tylko sam dramat mężczyzny, jak i dość nietypowa forma zaprzeczenia ze strony otoczenia, dotychczasowych przyjaciół. Ciężko jest nie wzruszyć się w sytuacji, gdy wszyscy wyrzekają się kontaktów z nim, a także utrudniają mu życie do granic możliwości. Nic tak nie boli, jak brak zaufania ze strony najbliższych, bardziej nawet niż te puszki rzucane raniące głowę. Ta nietolerancja środowiska przeszywa niczym najostrzejszy nóż, a chwilami naprawdę przeraża, jak można w taki bestialski sposób potraktować drugiego człowieka. Jednakże okazuje się, że może być jeszcze bardziej zaskakująco, czego dowodzi finał całej historii, wskazujący na to iż ludzka obłuda autentycznie nie zna granic.

     Urzeka klimat, który udało się wytworzyć Vinterbergowi. Ma tą swoistą duńską surowość i chłód, a atmosfera małej społeczności, której życie kręci się wokół polowań jeszcze bardziej to podkreśla. Twórca korzysta ze śmiałych posunięć, aby nakręcić akcję i nasze emocje, ale nie chwyta się tandetnych metod, aby ten efekt uzyskać. Operator nie szaleje z kamerą, a kompozycje Nikolaja Egelunda harmonizują cały obraz.

     Na tle dość przejmującej historii stworzone zostały rewelacyjne postaci, grane przez świetnych aktorów. Nie mniej, tylko jeden przykuwa uwagę i jest nim oczywiście Mads Mikkelsen. W jednej kreacji udało mu się ukazać człowieka stłamszonego przez społeczeństwo, człowieka dobrego, zbyt dobrego na towarzystwo co niektórych, momentami wydającego się nawet zbyt słabym na udźwignięcie ciężaru oskarżenia, ale również i mężczyznę twardego, który stawia czoło swoim problemom, a nie zamiata je pod dywan. Walczy do ostatniej chwili i nie daje się zniszczyć przez ludzi. Pokazał Mikkelsen pokazał tym swój charakter, z jednej strony pogodny i radosny, a z drugiej nieustępliwy. Patrzeć na niego to widzieć kilka różnych oblicz człowieka stawianego na dużą próbę, ale przede wszystkim zobaczyć cały wachlarz emocji, którym bez trudu zaraża widzów.

    Najnowsza produkcja Thomasa Vinterberga jest bardzo prosta, ale nie schematyczna. Wychyla się poza wszelkie ramy pojmowania i tworzy coś, co nazwać można swoistą dramaturgią z nutką dreszczyku. „Polowanie” okazuje się być nie tylko przejmującym obrazem społeczeństwa chcącego na własną rękę wymierzać sprawiedliwość, ale również upadku przyjaźni. Jest świetnie opowiedzianą historią silnego człowieka, które nie są w stanie zmienić nawet najtrudniejsze sytuacje. Dowodem na to są ostatnie minuty filmu, które udowadniają również, że każdy może się mylić, ale trzeba nauczyć się również przebaczać. Piękny, wzruszający, a chwilami autentycznie przerażający. Trzyma w nietypowym napięciu do ostatnich chwil. Zdecydowanie jeden z najlepszych filmów tego roku.

Ocena: 8/10

Film obejrzałam dzięki uprzejmości dystrybutora Kino Świat!