283. Jak długo jeszcze?, reż. Steve Carr

Oryginalny tytuł: Are We Done Yet?

Seria: Daleko jeszcze? | Jak długo jeszcze?

Reżyseria: Steve Carr 
Scenariusz: Hank Nelken 
Zdjęcia: Jack N. Green 
Muzyka: Teddy Castellucci 
Kraj: USA 
Gatunek: Familijny / Komedia
Premiera światowa: 04 kwietnia 2007 
Premiera polska na DVD: 04 marca 2008 
Obsada: Ice Cube, Nia Long, Aleisha Allen, Philip Bolden, John C. McGinley 

Historia: 

    Nick Persons powoli zaczyna spełniać swoje marzenia. Poślubił piękną kobietę, Suzanne, i wraz z jej dziećmi zamieszkał w małym mieszkanku oraz tworzy nowy magazyn. Gdy okazuje się, że Suzanne jest w ciąży, w bliźniaczej ciąży, Nick postanawia wraz z rodziną przenieść się do większego domu. Kupują przepiękny wiejski domek, jednak z czasem okazuje się, że dom potrzebuje generalnego remontu. Wciąż nowe problemy z domem oraz brak możliwości tworzenia nowego czasopisma, sprawiają, że Nick zapomina o tym jak ważna jest rodzina.Plusy:
-   delikatny humor. Czyli taki, który nie sprawia, że można się popłakać ze śmiechu. Subtelny, no może czasami dosyć naciągany dowcip urozmaica  film. Nick standardowo ma jakieś problemy. Pamiętamy go z czasu pierwszej części filmu czyli "Daleko jeszcze?", w której to dzieciaki Suzanne uprzykrzały mu życie. Teraz wcale nie jest inaczej i dzięki temu też można się trochę pośmiać. Dzieciaki w końcu dorastają,więc kiedy Lindsey bez zgody rodziców idzie na imprezę z nowo poznanym facetem dosyć zabawne wydaje się to, że nowy adorator upuszcza dziewczynę podczas tańca na widok groźnej miny Nicka :D Motywy a la film "Skarbonka" również bawią, chyba najbardziej ten, gdy Nick spada z balkonu i mówi, że bierze ten dom. Dosyć to niezdecydowane, ale niech tak będzie. Dzięki temu mieliśmy znakomitą dawkę humoru, która nie była oburzająca.
-    rodzinne doznania. Prawdopodobnie każde małżeństwo doświadczyło tego rodzaju kryzysu. Mężczyzna lub kobieta zajęci tylko pracą i nie mają czasu dla reszty rodziny. Nic niestety nie możemy na to poradzić i wydaje się, że zwyczajna rozmowa nie poprawi zaistniałej sytuacji. Ten film pokazuje jednak, że człowiek potrafi uczyć się na błędach, ale musi dostać potężny cios prosto w twarz. Inaczej możemy tylko modlić się o cud. Na szczęście Nick dostrzega w końcu co tak naprawdę jest ważne w życiu i rozumie, że czasami słowa mogą bardzo zranić człowieka i niestety trudno jest potem to wszystko naprawić.

-    Chuck Mitchell. Tak ten człowiek ze swoją osobowością był po prostu niewiarygodny :D świetnie zagrana postać przez Johna C. McGinleya. To rozszczepienie osobowości może być dla niektórych denerwujące, ale pod koniec na pewno się przekonacie do tej postaci i jej humoru :P Mnie osobiście rozwalało tak jak w jednym momencie był facetem od nieruchomości, który daje Nickowi wizytówkę do najlepszego budowniczego w mieście. A gdy Nick dzwoni pojawia się Chuck :D tylko, że w wersji budowniczej. Jest też Chuck strażnik oraz biegacz :D no i oczywiście lekarz położnik :D no po prostu paranoja mówię wam :D a ubaw po pachy dzięki temu człowiekowi :P
-    zakończenie. Co prawda jest ono oczywiste. Takie filmy zawsze się kończą w podobny sposób, ale nie jest to ważne. Chodzi o to, że jest to film z morałem. Bez pracy nie ma kołaczy i jeżeli czegoś bardzo chcemy to możemy to osiągnąć bez większych problemów. Mnie najbardziej rozwalił sam koniec kiedy jeden z budowlańców wychyla się przez okno i przypadkowo trąca drabinę, która niestety uderza w bajerancki samochód Nicka. No cóż Nick znowu ucierpiał, ale widz może czegoś się nauczy ;P 
Minusy:
-    dobijające stworzenia. Przyznam szczerze, że bardzo denerwowała mnie animacja stworzeń. Gdy Nick spotyka sarnę i robi ona takie oczy na jego widok i rozdziawia paszczę, lub ta wielka ryba. No moim zdaniem to było trochę przesadzone. 
Ulubiona scena:
-    Lindsay na imprezie,
-    zwiedzanie domu. 
Moja opinia:
    Właściwie nie spodziewałam się jakiegoś arcydzieła po tym filmie. Jest to film bardzo przyjemny, ale nie aż tak bardzo śmieszny jakbym chciała. Wiem,że wcześniej pisałam o jego humorze jak najlepiej, ale chodzi o to, że nie jest chyba aż taki dobry skoro nie potrafił mnie rozśmieszyć przy kryzysie emocjonalnym.