1068. Millerowie, reż. Rawson Marshall Thurber

Oryginalny tytuł: We're the Millers
Reżyseria: Rawson Marshall Thurber
Scenariusz: Steve Faber, Bob Fisher, Sean Anders, John Morris
Zdjęcia: Barry Petereson
Muzyka: Theodore Shapiro, Ludwig Goransson
Kraj: USA
Gatunek: Komedia
Premiera: 09 sierpnia 2013 (Świat) 15 sierpnia 2013 (Polska)
Obsada: Jennifer Anniston, Jason Sudeikis, Will Poulter, Emma Roberts, Ed Helms, Kathryn Hahn, Nick Offerman, Molly C. Quinn, Tomer Sisley

    Trzeba się nieźle nagimnastykować, aby w dzisiejszych czasach odnaleźć film, który będzie miał prawdziwą moc rozbawienia widza. Spośród tych wszystkich wulgarnych i oferujących prostacki dowcip filmów wybijał się jedynie „Kac Vegas”. Teraz jednak przyszedł czas na przezabawną „rodzinę” Millerów Rawsona Marshalla Thurbera, przeciwieństwo Griswaldów, którzy bawili nas przed laty. Na „Millerach” nawet wybredni widzowie dostaną coś, co rozbawi ich do łez.

    David Clark (Jason Sudeikis) jest drobnym dilerem narkotyków już od czasów studiów. Nie mając żadnych zobowiązań, nie posiadając rodziny nic nie stoi na przeszkodzie w realizacji jego planów. Jednakże jego życie szybko się komplikuje, gdy grupa młodych chłopaków okrada go nie tylko z całego towaru, ale również i oszczędności. Jego szef- Brad (Ed Helms), daje mu okazję na zrekompensowanie strat. Jedyne co musi zrobić to sprowadzić mu z meksykańską marihuanę. Wątpiąc w powodzenie przemytu wpada na genialny plan, postanawia przyrobić sobie rodzinę i wraz z nią i dużym kamperem udać się na „wakacje marzeń”. Prosi o pomoc swoich sąsiadów- striptizerkę Rose (Jennifer Aniston), porzuconego prawiczka Kenny'ego (Will Poulter) i bezdomną nastolatkę Casey (Emma Roberts).

    Pora rozpocząć wakacyjną przygodę i to z tak niezwykłymi osobliwościami, jakimi dysponuje film „Millerowie”. Cała zabawa zaczyna się tu od rabunku, aby powoli przejść w stan niezwykłej rodzinnej wyprawy kamperem połączonej ze spotkaniem z gangsterami, a nawet z czymś dużo gorszym- prawdziwą zakręconą rodzinką, która nie spocznie dopóki nie potrzyma maleńkiego dziecka Millerów. Ubaw jest przy tym niesamowity, w szczególności, gdy dochodzi do małego wypadku. O dziwo udało się wyjść z tego z twarzą, aż widz z zafascynowaniem patrzył, jak to bohaterowie się z tego wywiną. Wszystko po to, aby dowieźć górę marihuany do Brada, a cóż nie wzbudza większego zaufania niż rodzinka odbywająca podróż wielkim kempingiem. Pomysł, nie mający szansy się nie udać, no chyba, że pojawią się pewne okoliczności, które oczywiście tu się pojawiają. Daje to całą masę zabawy, więc nie sposób się tu nudzić. Żarty także nie są szczególnie wybredne i choć niekiedy dość wulgarne stają się faktycznie zabawne. Duża w tym zasługa Sudeikisa, którego cięta riposta i elokwencja wyniosły film na wyżyny. Jednakże, nie zawsze jest tak pięknie i wspaniale, bowiem nie każdy dowcip jest tu wysokich lotów. Czasem zdarzają się drętwoty, które wywołują na twarzy widza spore zniesmaczenie, jak chociażby scena z nauką pocałunku, a innym razem pytanie „to miało być niby zabawne?”. Są to jednak kropelki w morzu wrażeń.

     W pewnym momencie przestaje być zabawnie i zaczyna się typowe rozmyślanie nad wartościami rodzinnymi. Okazuje się, że nawet nienawidzący się ludzie mogą się do siebie zbliżyć podczas takiej wyprawy. Nie jest to nic nowego, nic zaskakującego i faktycznie trochę drażni ta banalna cukierkowość. Nie mniej troszkę pokazuje widzowi kierunek, a także daje powody do myślenia, choć nie wiadomo czy o Jennifer Aniston w bieliźnie, czy o próbie urozmaicenia życia seksualnego po wielu latach małżeństwa. Całkiem przyziemne sprawy w całkowicie nieprzyziemnej fabule.

    Warto zostać sobie trochę po filmie i nacieszyć się krótkimi wpadkami z planu. Zabawne, a innym razem rozczulające, czego przykładem może być ostatnie z udziałem Jennifer Aniston, od razu powracają wspomnienia. Fakt faktem striptizerka z niej żadna, ale i tak potrafiła wykrzesać z siebie humor. Nie jest to co prawda Rachel Greene, ale aktorka wciąż próbuje wyjść z tej szufladki. Z pewnością męska część widowni miała niemałą frajdę z oglądania jej w bieliźnie. Z pewnością królem filmu jest Jason Sudeikis, który do tej pory nie poruszał mnie swoim dowcipem ani w „Szefowie wrogowie”, ani w „Stosunki międzymiastowe”. Tym razem nie trudno nie dostrzec jego inteligencji, a także ciętego języka. Świetnie sprawdzał się w niemalże każdej pyskówce w filmie, a także innych dowcipnych scenach. Duża uwaga skupiła się tu na Willu Poulterze, z którego może coś będzie w przyszłości, ale póki co jeszcze daleka droga przed nim. Idealnie nadaje się do takich lekkich komedyjek, w których gra nierozgarniętego chłopaczka. W całej tej farsie całkowicie zagubiła się Emma Roberts, która stała się wyblakła do granic możliwości. Z pewnością jedna z najmniej pamiętliwych ról tego filmu. Cała ta czwórka rodzinkę tworzyła dość nietypową, ale o dziwo świetnie się uzupełniali.

    Kiedy już myślałam, że nigdy już nie obejrzę filmu, który rozbawi mnie do łez pojawili się tacy „Millerowie” i pomogli mi odzyskać wiarę w komedie. Daleko im, co prawda, do dawniejszych świetnych obrazów, ale zdecydowanie wybijają się na tle współczesnej nijakości. Mega dawka wrażeń, całkiem sporo chwil do śmiechu, choć nie zabraknie tutaj również momentów do rozważań. W nietuzinkowy i humorystyczny sposób opowiada o przemycie, walkach o życie, a także o pierwsze kontakty z dziewczynami, ale przede wszystkim o rodzinie, która jest w życiu najważniejsza. Zdecydowany hit tego lata, który jest daleki od nudy, a pełen przezabawnych dialogów i sytuacji! Najlepsza komedia tego roku, jak i nawet nie kilku ostatnich lat, jaką miałam okazję oglądać.

Ocena: 7/10

Za zaproszenie na seans serdecznie dziękuje Warner Bros.!